Ιησού Χριστέ, βασιλεύ του παντός, δεν μένεις καλύτερα στον Άδη! Τι σε βιάζει ν’ αναστηθείς και να ‘ρθεις εδώ στην πατρίδα μου που κυβερνούν λύκοι και φτερωτές Άρπυιες ματώνουν τις σάρκες του λαού! Όλο το Μεγαλοβδόμαδο γλυκέ μου Χριστέ, αυτοί που κήδεψαν τον Ελληνικό λαό θα μαζευτούν σαν τις << Οσίες Μαρίες κάτω από τη σκέπη της εκκλησίας σου και με δακρυρρόους θρήνους θα σπαράζουν για το Γολγοθά σου και πικρώς εκβοώντες βλέποντας σε κρεμάμενον και γυμνόν επί του ξύλου θα ζητούν στο φέγγος σου να ξεπλύνουν την όζουσα ζωή τους.
GOLGOTHASΕίναι οι Φαρισαίοι, οι Σαδδουκαίοι, οι κλέφτες, οι μοιχοί, οι Ηρώδες και οι Νέρωνες που μας θέλουν σηπόμενους και νεκρούς. Όλοι αυτοί που χλαπούτησαν το ξεροκόμματο του λαού και του χαρίζουν τώρα όσπριο και ληγμένο μακαρόνι. Είναι όλοι τους όφεις φαρμακεροί, αρπαχτάδες, φαγάδες, φτιαγμένοι όχι από χώμα και πνοή, αλλά από κοπρόχωμα και πύον. Κάτω από το ματωμένο σταυρό σου θα είναι ντυμένοι με ρούχα φίρμας, μεταξωτό εσώρουχο, υπόδημα από δέρμα κροκόδειλου. Οι άντρες θα κορδώνονται σαν λεγεωνάριοι, οι ωραίες τους γόησσες με τις τριανταφυλλένιες αιχμές των βυζιών τους θα σκίζουν τα φουστάνια τους και πίσω τους οι λεροί αυλοκόλακες, βόες χοντροί, θα τους σκουπίζουν το ψεύτικο δάκρυ τους.
Υποκριτές, Χριστέ μου! Όσο έχουν δει αυτοί Γολγοθά και φτώχεια άλλο τόσο έχει δει ο καλόγερος νάκα. Έχουν μεσάνυχτα και είναι αδιάβαστοι μη γιγνώσκοντες τι εστί απόλυση, ψίχουλο σύνταξης, τρύπιο παπούτσι, μπαλωμένο σκουτί, κλωτσίδι του εργοδότη, χαράτσι δυναμίτης, μασημένο αποφάγι του κάδου, ψημένος στον πυρετό να λιώνεις χωρίς αντιβιοτικό, άυπνος να βγάζεις μυκηθμούς στον ύπνο σου όταν σε χαράζει κρύο κοφτερό σαν γυαλί.
Γολγοθά έχει ο λαός κανάγιες! Γολγοθά για το ζην και το ευ ζην, για να χοχλάζει το τσουκάλι, να’ χει φαί ο σκαφτιάς, δουλειά η καθαρίστρια, καλή τιμή στο γάλα ο τσοπάνης, πελάτες ο κουρέας, άπνοια στο ταξίδι του ο μούτσος, να ντυθούν οι τσίτσιδοι και να μην ορώνται γυμνοί, οι ασθενούντες με φάρμακο να διώχνουν τον άσπονδο εχθρό τους, την αρρώστια.
Ο Γολγοθάς είναι για μας μιαροί εκπρόσωποί μας, που απεμπολούμε τη φωταυγή τον οίκο μας και τρέχουμε για τον επιούσιο. Για μας που θρηνωδούμε γοερώς να τσακώσουμε το ευλογημένο κουμούτσι, για μας τους αθώους αμνούς που το γένος σας με στρατιές εξοντώνει.
