Του Andreas KluthΚαθώς εισερχόμαστε - συλλογικά - στην εποχή της κλιματικής αλλαγής, οι διεθνείς σχέσεις όπως τις γνωρίζουμε εδώ και σχεδόν τέσσερις αιώνες θα αλλάξουν όσο ποτέ άλλοτε. Αυτή η μετατόπιση είναι πιθανώς αναπόφευκτη και, ενδεχομένως, ακόμη και απαραίτητη. Θα προκαλέσει όμως και νέες συγκρούσεις, άρα τελικά πολέμους και δεινά.
Από την Ειρήνη της Βεστφαλίας το 1648 και εξής, οι διπλωμάτες - σε καιρό ειρήνης και πολέμου - ως επί το πλείστον προσυπέγραφαν την αρχή της εθνικής-κρατικής κυριαρχίας. Αυτή συνίσταται στην ιδέα, η οποία κατοχυρώνεται στον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, ότι οι ξένες χώρες δεν έχουν το δικαίωμα "να παρεμβαίνουν σε θέματα τα οποία βρίσκονται ξεκάθαρα εντός της εσωτερικής δικαιοδοσίας οποιουδήποτε κράτους".Μαθήματα
Η ιδέα γεννήθηκε, μαζί με ολόκληρο το διεθνές σύστημα των σύγχρονων κρατών, από τα φυσικά και ψυχολογικά ερείπια τα οποία άφησε πίσω του ο Τριακονταετής Πόλεμος.
Με έτος εκκίνησης το 1618, οι ευρωπαϊκές δυνάμεις επενέβησαν η μία στα εδάφη της άλλης, σχεδόν "θέλοντας και μη". Αλλεπάλληλοι γύροι πόλεμου άφησαν πίσω τους περίπου έναν στους τρεις Κεντροευρωπαίους νεκρό. Ήταν μέσα στις συνθήκες εκείνου του πανευρωπαϊκού νεκροταφείου που οι πολιτικοί (όλοι τότε ήταν άνδρες) όρισαν ότι ήταν καλύτερο κάθε κράτος να ασχολείται πλέον μόνο με τα εσωτερικά του.