Του Παναγιώτη Αντωνόπουλου
Εμβρόντητοι έχουμε μείνει με τις εργασίες συντήρησης του τείχους του κάστρου της πόλης. Εμβρόντητοι για την απόφαση που πήραν οι φωστήρες της αρχαιολογίας, ύστερα από χρόνιες υποσχέσεις να επέμβουν, πριν σωριαστεί σ’ ένα σύμπλεγμα λίθων και σκόνης. Δύσπιστοι οι κάτοικοι της Κυπαρισσίας στις υποσχέσεις της κεντρικής εξουσίας που δύσκολα υλοποιούνται, έπεσαν από τα σύννεφα βλέποντας πως το ψέμα της δεν υπερίσχυσε αυτή τη φορά. Οι σκαλωσιές στήθηκαν, οι εργάτες δείχνουν πρόοδο και οι εργασίες ζωντανεύουν τη μακρυφτέρουγη ελπίδα πως το έργο θα τελειώσει.
Συναθροίζω λίγα για την ιστορία του κάστρου, οφειλή στους νεότερους και πνευματική δωροτροφή στους πρεσβύτερους. Οι Γίγαντες λέει η μυθολογία το έστησαν πρώτοι, για να μη βρει ησυχία στη συνέχεια, από το βουητό των ορδών, Βυζαντινών, Φράγκων, Ενετών και Τούρκων, που το γκρέμιζαν και το ξανάφτιαχναν. Ερειπωμένο σήμερα κεντρίζει τη μνήμη των επισκεπτών, δείχνοντας ενοχλημένο για την εγκατάλειψή του. Ελπίζω οι εργασίες να το κρατήσουν όρθιο και τίποτα να μην προεξοφλεί πως θα τουμπάρει με το χρόνο και θα γίνει ίσια λάκκα. Παρά τη δραστική επέλαση του χρόνου με δυνατούς αέρηδες, αιφνίδια μπουρίνια, ύπουλους σεισμούς, εδαφιαίες κατολισθήσεις, αντιστέκεται. Αντιστέκεται και μένει όρθιο που ώρες- ώρες γίνεται ένα πανάρχαιο κοχύλι που μας τραγουδά νότες από την ιστορία του. Νότες που πυροδοτούν τη σκέψη και συγκινούν. Θυμάμαι μια τέτοια συγκίνηση στο χώρο του, της μαθητικής εποχής μου, που είχε μάστορα της δημιουργίας της, το φυσικό, Αβραμόπουλο. Μαγεμένος από μια αράχνη, δημιούργημα της φύσης στο πέρασμα δυο πεύκων, πήρε το ερέθισμα για να μας πει, με εύγλωττο τρόπο, ένα απόσπασμα του Αλμπέρτο Αϊνστάιν: << Κοιτούσα αυτόν τον ιστό αράχνης και σκεφτόμουν πόσο τέλειο μουσικό όργανο είναι. Οι μεταξωτές κλωστές σχηματίζουν μια πανάρχαια άρπα με συμπαθητικές χορδές και το μικρό αρθρόποδο τις τεντώνει στη συχνότητα που υπαγορεύει η βαρύτητα. […] Όταν αποσύρεται να παραμονεύσει το θήραμά του, καθώς περνά ανάλαφρα ο άνεμος μέσα απ’ αυτό το κόσκινο, από αυτές τις κυψέλες τις διατεταγμένες σε γεωμετρία κοχλία, το έγχορδο γίνεται μεμιάς πνευστό, ένας σχεδόν άυλος αυλός. Κι όταν η πεταλούδα πέσει πάνω στο νεκρικό της σάβανο, μετασχηματίζεται σε μεμβρανοειδές τύμπανο του θανάτου.[…] Είναι το τελειότερο όργανο στο σύμπαν επειδή είναι έγχορδο, πνευστό και κρουστό συγχρόνως και περιγράφει περίφημα τη δημιουργία της ζωής και τη συντριβή του θανάτου >>.
Δράττομαι της ευκαιρίας να χαρακτηρίσω το κάστρο, ιστορικό σύμβολο και ιδιαίτερη αμυντική κατασκευή. << Η θάλασσα, δεν χωρίζει τη στεριά αλλά την ενώνει >> έλεγε ο Χέγκελ, έτσι και το κάστρο ενώνει τον κόσμο που έρχεται από μακρινές θάλασσες και στεριές για να το επισκεφτεί και να γνωρίσει την ιστορική και ειδυλλιακή του ταυτότητα. Όθεν οι δομές εξυπηρέτησής του των επισκεπτών, οφείλουν να είναι άψογες, οι μετακινήσεις τους το καλοκαίρι από την κάτω πόλη στην πάνω ομαλές, η είσοδός του διάπλατα ανοικτή, οι λωρίδες του γαλανού ουρανού του χρωματισμένες, οι νότες του ηλιοβασιλέματος μελωδικές, το βλέμμα των αρχόντων της να εστιάζει στο γιασεμί κι όχι στον κάκτο. Άλλως όσες επισκευές κι αν κάνεις στις υπώρειες του βράχου και στα τείχη, το σκηνικό της εγκατάλειψης θα είναι και μετά τη συντήρηση το ίδιο.
Panant1947@gmail.com ellinikoxronografima.