google.com, pub-4409140963597879, DIRECT, f08c47fec0942fa0 Η εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας στους Τραπεζίτες και τα χαμένα δις

Η εκχώρηση της εθνικής μας κυριαρχίας στους Τραπεζίτες και τα χαμένα δις

Τα πράγματα στην χώρα μας μετά από έξι σκληρά χρόνια μνημονιακής διακυβέρνησης έχουν γίνει πια ξεκάθαρα. Το κακό στην όλη υπόθεση δεν είναι απλά η συσσώρευση υπέρογκων αστικών – χρηματικών αξιώσεων δανειστών κατά της Ελλάδας – οφειλέτη. Το πραγματικό κακό είναι ότι οι αστικής φύσης αυτές αξιώσεις απειλούν πια ευθέως την εθνική κυριαρχία της χώρας.
Μία κυριαρχία η οποία μέχρι στιγμής μπορούσε να απειληθεί μόνο από ορδές τεθωρακισμένων και πεζικάριων. Μια κυριαρχία για την οποία δεν δίστασαν να θυσιαστούν γενιές Ελλήνων ηρώων και η οποία σήμερα θυσιάζεται ...για να μην καταρρεύσουν οι ελληνικές Τράπεζες και συνακόλουθα η ελληνική οικονομία.
Η 50ετής επιμήκυνση αποπληρωμής ενός μη βιώσιμου – υπέρογκου χρέους συνεπάγεται ένα συνεχές καθεστώς αυστηρής επιτήρησης, στο οποίο ξένοι φορείς θα επεμβαίνουν και θα επιβάλουν περικοπές σε όλες τις δαπάνες του κράτους, ακόμα και στις απαραίτητες (όπως παιδεία, άμυνα, υγεία) και όχι μόνο στις σπατάλες. Όταν φυσικά ένα κράτος δεν μπορεί να εξασφαλίσει την στοιχειώδη παιδεία, υγεία και άμυνα για τους πολίτες του τότε απλά παύει να υπάρχει. Και ακόμα περισσότερο, όταν τους τομείς αυτούς τους αναλάβουν ιδιώτες και ξένα fund τότε αυτοί οι ιδιώτες θα είναι το νέο κράτος στο οποίο θα ανήκουμε ως πολίτες και το όνομα «Ελληνικό κράτος» θα μείνει μόνο στα χαρτιά. Η περίπτωση της Ελλάδας (με βάση τις επιλογές των ηγετών της) έδειξε ότι όταν μία χώρα αντιμετωπίζει πρόβλημα με το τραπεζικό της σύστημα προτίμησε με μνημόνια να παραδώσει την εθνική της κυριαρχία σε ξένα κέντρα αποφάσεων για να εξακολουθούν να υπάρχουν οι Τράπεζες της χώρας και να ρίχνουν ρευστότητα στην αγορά.
Πόσα αλήθεια είναι τα δεκάδες δις που έχουν πάρει οι ελληνικές Τράπεζες από το ελληνικό κράτος για να μην χρεοκοπήσουν και να «ρίξουν χρήμα» στην αγορά..;; Πόσο τα εκατό επί του ΑΕΠ έχει εκτιναχθεί το δημόσιο χρέος της χώρας για την συνεχή στήριξή τους σε σημείο που το ελληνικό κράτος σήμερα να έχει κατ’ ουσία τιναχτεί στον αέρα από ένα μη βιώσιμο υπέρογκο χρέος; Αργά, αλλά σταθερά πλέον τον ρόλο του κράτους θα τον διαδραματίζει ο κάθε τραπεζίτης, είτε εγχώριος, είτε ξένος: οι εγχώριοι τραπεζίτες επειδή πρέπει συνεχώς να στηρίζονται από τους φορολογούμενους για να μην καταρρεύσουν .., οι δε ξένοι τραπεζίτες επειδή τους χρωστάμε ως φορολογούμενοι πολίτες.
ΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΕΗ ΤΩΝ ΤΡΑΠΕΖΙΤΩΝ
Όταν ξεκίνησε η ελληνική κρίση με την περιβόητη απειλή χρεοκοπίας που αντιμετωπίσαμε στις αρχές του 2010, η Ελλάδα χρωστούσε από τα 300 δις ευρώ χρέος περίπου τα μισά (150 δις) σε ομόλογα που είχαν οι Τραπεζίτες της Γαλλίας, της Γερμανίας και της Ελλάδας, χωρίς να αναφέρουμε τι ομόλογα είχαν άλλοι Τραπεζίτες του κόσμου. Επιτέλους κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσει το παραμύθι με τον "κακομοίρη" Σλοβένο και Βούλγαρο που μας δάνεισε… Κατά κύριο λόγο Τραπεζίτες μας έδωσαν χρήματα μέσω ομολόγων για να βγάλουν κέρδος, τα δε ποσά από τους απλούς Ευρωπαίους φορολογούμενους ήταν ελάχιστα σε σχέση με αυτά των Τραπεζιτών.
Τώρα το γιατί και πώς οι Ελληνικές Κυβερνήσεις των τελευταίων ετών «κατάφεραν» το ελληνικό χρέος προς ξένους Τραπεζίτες να το μετατρέψουν σε διακρατικό, αποτελεί εργασία για τον ιστορικό του μέλλοντος να το χαρακτηρίσει ως «ανάσα» για την χώρα ή ως «προδοσία». Το σίγουρο είναι ότι τώρα που το ελληνικό δημόσιο χρέος έγινε κατά κύριο λόγο διακρατικό δεν υπάρχει κανένα σοβαρό περιθώριο διαπραγμάτευσής του, γιατί πλέον απέναντί μας δεν έχουμε μόνο Τραπεζίτες – επενδυτές, αλλά εξαγριωμένους φορολογούμενους πολίτες (Γάλλους, Γερμανούς, Ολλανδούς κτλ) τους οποίους η προπαγάνδα των Κυβερνήσεών τους «φουσκώνει» ότι οι «τεμπέληδες» Έλληνες τους έφαγαν τα λεφτά.
Ο συνδυασμός Τραπεζιτών που εποφθαλμιούν να υποκαταστήσουν το ελληνικό κράτος και των εξαγριωμένων Ευρωπαίων φορολογούμενων δεν θα αργήσει να δώσει ένα σοβαρό πλήγμα στην εθνική κυριαρχία της χώρας, αν φυσικά η χώρα εξακολουθήσει να παραδέχεται ότι χρωστάει ότι τις λένε, όσα τις λένε και για όσο χρόνο της λένε πχ 50, 70, 100 χρόνια και βλέπουμε.
Βεβαίως η υπερχρέωση της χώρας απέναντι στους Τραπεζίτες δεν έγινε από μόνη της αλλά χρειάστηκε και η συνεργασία ντόπιων πολιτικών οι οποίοι (είτε από δόλο είτε από απλή ανικανότητα) σύναπταν μαζί τους ομολογίες χρέους. Τι πάει να πει ομολογία χρέους..;; Η ομολογία χρέους δεν έχει καμία σχέση με την αστική σύμβαση του δανείου. Όποιος πολίτης έχει πάρει δάνειο από μία Τράπεζα γνωρίζει ότι για να του δώσει η Τράπεζα πχ 100 ευρώ, πρέπει να της εξηγήσει πειστικά τι θα τα κάνει, πως θα τα αποπληρώσει και τι εγγυήσεις θα της δώσει για την αποπληρωμή τους. Αντιθέτως, η ομολογία χρέους δεν έχει να κάνει με δάνειο, αλλά με την ομολογία από κάποιον ότι χρωστάει 100 ευρώ, θα τα ξεπληρώσει σε πχ 10 χρόνια και, το κυριότερο, δεν δίνει λογαριασμό πως θα τα ξεπληρώσει, ούτε καμία σοβαρή εγγύηση αποπληρωμής του. Απλά αναγνωρίζει (ομολογεί) την υποχρέωσή του ότι θα ξεπληρώσει 100 ευρώ σε 10 χρόνια σε οποιονδήποτε συνυπογράψει αυτή την υποχρέωση.
Με αυτό τον τρόπο καταλαβαίνει κανείς ότι ολόκληρη η αγορά των κρατικών ομολόγων πάσχει ηθικής, αλλά και τεχνοκρατικής, βάσης, καθώς ο κάθε Έλληνας πολιτικός (είτε δόλιος είτε απλά ανίκανος – είναι κάτι που δεν μπορεί ποινικά να αποδειχθεί -) μπορεί να μεταθέτει στις επόμενες Κυβερνήσεις τεράστια χρέη και μάλιστα παίρνοντας χρήματα όχι για αγορά κάτι συγκεκριμένου, αλλά για να τα κατασπαταλήσει χωρίς να δώσει λογαριασμό σε κανένα. Είναι άλλο πράγμα να πει μία ελληνική Κυβέρνηση ότι παίρνω δάνειο 100 ευρώ από τον τάδε, για να αγοράσω το τάδε (πχ οπλικό σύστημα), με τον τρόπο αποπληρωμής τάδε και με την εγγύηση τάδε, ώστε να δεσμευτεί η αντίστοιχη περιουσία του Δημοσίου για την εξασφάλιση της αποπληρωμής του δανείου και άλλο πράγμα να βγει η ελληνική Κυβέρνηση και να πει στις «αγορές» γενικά και αόριστα ότι αναγνωρίζω την υποχρέωση να καταβάλω 100 ευρώ...
ΤΑ ΚΡΑΤΙΚΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΑΡΤΥ ΤΩΝ GOLDEN BOYS
Στη συνέχεια το πάρτι με τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου γίνεται ακόμα μεγαλύτερο (που το καθιστά κάτι τελείως διαφορετικό από το δάνειο) καθώς, ενώ με το δάνειο των 100 ευρώ, το ελληνικό κράτος παίρνει περίπου 100 ευρώ, με τα ομόλογα, αντί να πάρει 100 ευρώ μπορεί να πάρει 70 ευρώ ή 80 ή ακόμα και 50 ευρώ. Δεν είναι δε δύσκολο να καταλάβει κανείς ότι όποιος επενδύει σε κρατικά ομόλογα (κυρίως μικρών κρατών) δεν δίνει δάνειο από το «υστέρημά» του, αλλά κάνει επένδυση και είναι ακόμα πιο εύκολο να καταλάβει κανείς ότι αυτοί που κατά κανόνα αγοράζουν τα κρατικά ομόλογα δεν είναι ο «ταλαίπωρος» πολίτης (Σλοβένος, Βούλγαρος κτλ… όπως λέει το παραμύθι) ή το τάδε ασφαλιστικό ταμείο, οι οποίοι τα παίρνουν κατ’ εξαίρεση και σε πολύ μικρά ποσά, αλλά οι Τραπεζίτες.
Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονίσουμε την εξαπάτηση που έκανε το ελληνικό κράτος στους Έλληνες ομολογιούχους το 2010, καθώς έδωσε την εντύπωση σε απλούς και αδαείς με τα οικονομικά πολίτες ότι τα ελληνικά κρατικά ομόλογα δεν είναι επένδυση (με τα παραπάνω ρίσκα της πχ καμία εγγύηση αποπληρωμής) αλλά εθνικό καθήκον στήριξης στην «πατρίδα» και «δάνειο προς το έθνος». Ίσως μάλιστα αυτή η εξαπάτηση θέσει κάποιες νομικές βάσεις για την επιστροφή αυτών που έχασαν οι Έλληνες μικροομολογιούχοι με βάση τις διατάξεις από αδικοπραξία, για όσους φυσικά μπορούν να αποδείξουν με στοιχεία ότι εξαπατήθηκαν από την προπαγάνδα της τότε ελληνικής κυβέρνησης.
Επί της ουσίας επαναλήφθηκε η απάτη του ελληνικού χρηματιστηρίου στο τέλος της δεκαετίας του 90, όταν η τότε κυβέρνηση Σημίτη έδωσε στους απλούς πολίτες την εικόνα της «εγγυημένης επένδυσης» στον τζόγο της χρηματιστηριακής αγοράς με τις φούσκες.
Η Ελλάδα πρέπει σε κάθε περίπτωση να αποσυρθεί από την αγορά των κρατικών ομολόγων γιατί αυτά αποτελούν έναν μόνιμο μηχανισμό υπερχρέωσης για το μέλλον. Ακόμα και όλο το ελληνικό χρέος να διαγραφεί, μπορεί κάλλιστα να ξαναβγεί κάποιος πολιτικός, ο οποίος είτε από ανικανότητα είτε από δόλο θα καταχρεώσει την χώρα στο μέλλον με υπέρογκα ποσά ενεργώντας μεσοπρόθεσμα και όχι μακροπρόθεσμα. Αν η χώρα έχει ανάγκη από χρήματα τότε πρέπει πλέον να ακολουθήσει την απλή διαδικασία της αστικής σύμβασης δανείου με τις απαραίτητες εγγυήσεις, τον ξεκάθαρο τρόπο αποπληρωμής του, τις σαφείς εγγυήσεις με βάση την περιουσία του Δημοσίου και το κυριότερο με σαφή εικόνα του που θα πάνε τα λεφτά που θα αντληθούν: είναι άλλο πράγμα να πάνε σε κάτι που έχει ανάγκη η χώρα και άλλο να πάνε για να βουλώσει η εκάστοτε ελληνική Κυβέρνηση «τρύπες» από την κακή οικονομική πολιτική της και οι μελλοντικές γενιές να πέσουν να πνιγούν... Αν η χώρα δεν μπορεί να πάρει δάνειο με τις αντίστοιχες εγγυήσεις τότε απλά δεν θα πρέπει να το παίρνει.
Τελικά τι θέλουμε για το μέλλον της χώρας μας αλλά και της Ευρώπης: την εκχώρηση των κρατικών εξουσιών στους Τραπεζίτες; Την συνέχιση της φούσκας των κρατικών ομολόγων; Και τι θα πούμε στους Ευρωπαίους φορείς όταν μας καταγγείλουν ως μη αξιόπιστους..;; Θα ρωτήσει κάποιος. Θα τους πούμε τα ίδια που είπε ο κ. Σημίτης σε όσους έχασαν τα λεφτά τους στο χρηματιστήριο, δηλαδή παίξατε και χάσατε, έτσι είναι οι επενδύσεις...ας προσέχατε.. Θα τους πούμε τα ίδια με αυτά που είπαν οι "αγορές" όταν το ελληνικό κράτος έχασε τεράστια ποσά από την χρεοκοπία της Leeman brothers και όταν τα ελληνικά ταμεία έχασαν μεγάλα ποσά από τα δομημένα ομόλογα επί Καραμανλή. Τι να κάνουμε... έτσι είναι οι επενδύσεις...Παίζεις, κερδίζεις, χάνεις... Μόνο για τους Έλληνες που επενδύουν είναι η "χασούρα" και όλοι οι άλλοι που επένδυσαν στην χώρα (να σημειωθεί αυτό: έκαναν επένδυση, δεν έδωσαν δανεικά) πρέπει να έχουν πάντα σίγουρα και εξασφαλισμένα κέρδη..;; 

Post a Comment

Νεότερη Παλαιότερη