Οι πολιτικοί αρέσκονται να βγάζουν φωτογραφίες, και πίσω τους να φαίνονται βιβλιοθήκες.
Γιατροί και δικηγόροι έχουν επίσης πίσω απ το γραφείο τους αδιάβαστα βιβλία ...
Από όλους τους ανθρώπους μόνο το 1% διαβάζουν κάθε μέρα κάτι από ένα βιβλίο ή εφημερίδα .
Ειδικά στην Ελλάδα, το ποσοστό είναι πολύ μικρότερο από αλλες χώρες της Ευρώπης.
Από τα ολίγα βιβλία που έχουν διαβαστεί, μόνο το 1% μελετήσαμε και τα θυμόμαστε. Τα άλλα είναι σαν να μην τα έχουμε διαβάσει καν. Δηλαδή τις περισσότερες γνώσεις που έχουμε, τις πήραμε από συζητήσεις, από εμπειρίες, από την πράξη. Όχι απο τη θεωρία!... Όχι απ το σχολείο!
Τι φταίει για όλα αυτά?
Τα 99% των βιβλίων είναι γραμμένα με λάθος τρόπο. Πολλές σελίδες, μεγάλες προτάσεις, μικρά γράμματα, δύσκολη -'ξύλινη' γλώσσα.
Τα βιβλία των αρχαίων ελλήνων δεν είναι προσιτά στους νεοέλληνες γιατί δεν είναι καλά μεταφρασμένα σε απλή κατανοητή γλώσσα. Χρειάζονται μια ποιό ελεύθερη μετάφραση, σε σύγχρονη γλώσσα, με πολλά κεφάλαια και υπότιτλους..
Οι βιβλιοθήκες που υπάρχουν σε σχολεία- σε οικίες, κλπ, δεν είναι σωστά οργανωμένες. Δεν έχουν τα βιβλία κατά ομάδες, και κατά συγγραφείς. Τα ράφια είναι στα ράφια είναι πολύ ψηλά που δεν μπορείς να τα δεις, και μέχρι πολύ χαμηλά που πρέπει να σκύψεις. Ακόμα και το οτι είναι κάθετα βαλμένα, σφηνωμένα μεταξύ τους, κι αυτό δεν βοηθάει για να βγάλεις ένας .
Ολος ο χώρος μιας δημόσιας βιβλιοθήκης είναι συνήθως κρύος. Η Εθνική Βιβλιοθήκη της Αθήνας είναι ενα πανέμορφο νεοκλασσικό κτήριο, με ειδικούς βιβλιοθηκάριους. Κι όμως, τα βιβλια που έχει μέσα δεν τα διαβάζει κανείς. Τα τρώει ο σκόρος... Μοιάζει πιο πολύ με κρύο μουσείο, σαν να είσαι στον άλλο κοσμο...
Πώς θα κάνουμε πιο ζεστές τις βιβλιοθήκες ?
Πώς θα φέρουμε τον κόσμο πιο κοντά στο βιβλίο?
Βάζουμε τα βιβλία κατά ομάδες, σε ύψος από 1 μέτρο έως 2, έχουμε μεγάλα τραπέζια για να κάθονται , έχουμε επικλινές ξύλο για να γέρνει το βιβλίο προς τον αναγνώστη , να μην είναι οριζόντιο. Έχουμε δωρεάν καφεδάκι, τσάι, και λίγο κρασάκι. Χαμηλή μουσική. Έχουμε δίπλα ένα μικρόν θεατρικό χώρο για συζητήσεις.
Το να φτιάξεις μια δανειστική βιβλιοθήκη είναι ακόμα πιο ευκολο. Απλώς βάζεις τα βιβλία κατά ομάδες, και έρχονται υπογράφουν σε ενα βιβλίο , όνομα- ημερομηνία και τον τίτλο του βιβλίου που δανείζονται. Και ξανα-υπογράφουν όταν το επιστρέφουν.
Οι βιβλιοθήκες δεν πρέπει να είναι στα ειδικά κτήρια ή στα σχολεία, αλλά σε πολλά σημεία στο κέντρο της πολης, στην αγορά.
Τα καταστήματα εστιάσεως μπορούν -επίσης- να έχουν 3-4 εφημερίδες (για νόμιμους λαθραναγνώστες), 5-10 περιοδικά , και δεκάδες βιβλία ώστε να περνούν την ώρα τους μοναχικοί πελάτες.
Οσα βιβλια έχουμε αδιάβαστα στο σπίτι μας, τα χαρίζουμε σε δημόσιες βιβλιοθήκες και σε καταστήματα. Είναι 'αμαρτία απ το θεό' να μένουν αδιάβαστα. Κρατούμε μόνο όσα διαβάζουμε συχνά και όσα είναι μεγαλης αξίας.
Οι νέες αυτές βιβλιο-καφετέριες θα φέρουν το δεύτερο και τελειωτικό χτύπημα στα κρατικά σχολεία. Το πρώτο το έφερε ήδη το ηλεκτρονικό βιβλιο, το internet.
Ήρθε η εποχή της δια βίου μαθήσεως και της αλληλοδιδακτικής μεθόδου. Τελειώνει η εποχή της υποχρεωτικής παιδείας. Στο εξής δεν θα σκίζουν οι μαθητές στο τέλος τους χρονιάς τα βιβλία τους...
Και μην ξεχνάμε πως υπαρχουν και οι δυσλεκτικοί και οι ανορθόγραφοι, δηλαδή αυτοί που δυσκολεύονται με τις γραπτές λέξεις, με τα βιβλία , κι όμως είναι ικανότατοι στον προφορικό λογο. Δεν είναι αρρώστια η δυσλεξία, δεν θέλει πίεση το διάβασμα.
Η λεξη 'σχολείο' έχει την ίδια ρίζα με τη λεξη 'σχόλη' = αργία. 'Σχολάζω' σημαίνει συχνάζω, περνώ τον καιρό μου. Δηλαδή τα σχολεία πρέπει να μοιάζουν με καφετέριες, όχι με στρατόπεδα...
Αντώνης Αντωνόπουλος, Κυπαρισσία