Κοινωνία βυθισμένη σε ...κώμα

Η ιστορία με τις δύο εγκληματικές οργανώσεις που διακινούσαν το θάνατο, μέσω μικρών παιδιών, και η οποία κυριαρχεί τις τελευταίες ημέρες στην Καλαμάτα, δεν είναι αστυνομική ταινία. Με 90.000 δόσεις ηρωίνης στην αγορά, πόσοι ακόμη άνθρωποι, ανάμεσά τους και πολλοί νέοι, θα έχαναν τη ζωή τους; Τα τελευταία χρόνια, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 3.000 περίπου νέοι άνθρωποι πέθαναν από ναρκωτικά. Ένα πλήρες Σύνταγμα Πεζικού, για τους γνωρίζοντες στρατιωτικά! Χάνουμε, δηλαδή, ένα παιδί σχεδόν κάθε μέρα. Όποτε κάναμε ρεπορτάζ για το θέμα, η μόνιμη επωδός των ειδικών ήταν πως χρόνο με το χρόνο όλο και πιο νέοι ηλικιακά άνθρωποι μυούνται σε κάθε είδους ναρκωτικές ουσίες στη Μεσσηνία και την Καλαμάτα. Οι λίστες με τις αιτήσεις απεξάρτησης συνεχώς μεγαλώνουν. Τα στοιχεία σοκάρουν και τρομάζουν πραγματικά για το μέγεθος της εξάπλωσης των ναρκωτικών στη νεολαία μας.
Άρα, το συμπέρασμα δεν είναι αυθαίρετο ούτε παρατραβηγμένο, καθώς η κοινωνία παρατηρεί ναρκωμένη τα διαδραματιζόμενα, λες και δεν την αφορούν, δεν την ορίζουν, δεν την ενδιαφέρουν. Πώς αντιμετωπίζει η οικογένεια και το κράτος Πρόνοιας τη θλιβερή αυτή πραγματικότητα; Υποβαθμισμένη ζωή, υποβαθμισμένο σχολείο, υποβαθμισμένα όνειρα, κοινωνικός αποκλεισμός. «Μα από την κόλασή μου, σου φωνάζω: Εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω» (Γαλάτεια Καζαντζάκη). Η ηθική ήττα του αξιακού μας συστήματος είναι γεγονός. Η αυτοκάθαρση είναι αναγκαία. Για να γίνει, όμως, και εφικτή, πρέπει πρώτα να το θελήσουμε. Δεν είναι δυνατόν η κοινωνία να παρακολουθεί απαθής, χωρίς καμιά ενοχή και, το πιο ανησυχητικό, χωρίς την παραμικρή αντίδραση στα συμβαίνοντα καθημερινά, ως κάτι φυσιολογικό. Αν δεν αφυπνιστεί, τα χειρότερα έρχονται. Μπορεί να εξαρθρώθηκαν οι εγκληματικές οργανώσεις, αλλά σε πολύ μικρό διάστημα στη θέση τους θα ξεφυτρώσουν άλλες, για να καλύψουν το... κενό. Θάρρος