Οι ελληνικές τιμές αποτυπώνουν τις διαρθρωτικές αδυναμίες και τις λαθεμένες νοοτροπίες των τελευταίων δεκαετιών. Αποτυπώνουν επίσης το αβέβαιο «ζύγιασμα» εν όψει του 2015.
Είναι σήμερα οι ελληνικές τιμές κατώτερες των δυνατοτήτων;
Η απάντηση είναι και ναι και όχι.
ΝΑΙ, είναι, αν λάβουμε υπ’ όψη ότι τα έξτρα κινούνται στα 3,0 – 3,15 με κατά περίπτωση μικρές διακυμάνσεις λίγο υψηλότερα ή χαμηλότερα. Δηλαδή, είναι λίγο υψηλότερα των Τυνησιακών (2,80), στα ίδια επίπεδα με τα ισπανικά (3,0 – 3,30) και πολύ πιο κάτω από τα ιταλικά (5,5 – 6,0). Θα μπορούσαν λοιπόν τα ελληνικά ελαιόλαδα να διεκδικήσουν υψηλότερες τιμές, μέχρις εκεί τουλάχιστον που "αντέχει" η αγορά και οι καταναλωτές.
ΟΧΙ, δεν είναι, αν λάβουμε υπ’ όψη τις χρόνιες διαρθρωτικές αδυναμίες, που περιστρέφονται γύρω από τους δύο καίριους άξονες, που τόσες φορές έχουμε επισημάνει: Την οργάνωση (ιδιωτικός τομέας, συνεταιρισμοί, συλλογικοί φορείς), καθώς και την επώνυμη πιστοποιημένη ποιότητα που αποφέρει προστιθέμενη αξία, δηλαδή τη μόνη πηγή σταθερού καλού εισοδήματος / κέρδους. Επίσης τα τελευταία χρόνια έχει προστεθεί η μεγάλη πίεση από την έλλειψη ρευστότητας, η οικονομική κρίση και οι καταστροφικές παραγωγές όπως η 2013/14.
Συναφές με τα παραπάνω είναι το ερώτημα για την ύπαρξη στρεβλώσεων. Έτσι, π.χ., γιατί η Κρήτη είναι σήμερα φθηνότερη από Λακωνία / Μεσσηνία; Διαφέρουν και πόσο και γιατί οι ποιότητες; Πού είναι οι άλλοτε κραταιές συνεταιριστικές οργανώσεις; Ποιά είναι οι αμοιβή / κέρδος των ενδιάμεσων ελαιοτριβείων / ελαιουργείων που ασκούν εμπορία; Γιατί στην Ισπανία το κόστος του ραφινέ επί του λαμπάντε είναι μια διαφορά 0,10 – 0,15, ενώ στην Ελλάδα μπορεί και να φθάνει τα 0,40 ευρώ;
Τελικά η συμβουλή «μην πουλάτε» είναι σωστή;
Είτε από πλευράς αγροτο-συνδικαλιστών, είτε εκδοτών που θέλουν να «χαϊδέψουν αυτιά» για να αυξήσουν τις κυκλοφορίες τους, ακούγεται το «μην πουλάτε, κρατήστε τα λάδια σας».
Πρόκειται για συμβουλές που κατ’ αρχήν δεν λαμβάνουν υπ’ όψη τους αν μπορεί ο ελαιοπαραγωγός (ή και ο ελαιοτριβέας, έμπορος, συνεταιρισμός κλπ) να κρατήσουν τα λάδια τους, αν έχουν το περιθώριο, ή αν τους πιέζουν οι άμεσες ανάγκες λόγω της περυσινής κακής χρονιάς αλλά και της οικονομικής κρίσης. Συνεπώς, πριν τους συμβουλεύσουν, τους ρώτησαν αν μπορούν;
Επίσης, πρόκειται για «εμπειρογνώμονες» της τελευταίας στιγμής. Σε ένα οικοδόμημα που έχει κτιστεί λάθος εδώ και δεκαετίες, αυτό που χρειάζονται είναι στρατηγικές πρωτοβουλίες για νέα αρχιτεκτονική με καλύτερα υλικά. Την τελευταία στιγμή, μέσα στην «αναμπουμπούλα», ό,τι και να λέει κάποιος -πουλήστε ή μην πουλήσετε- είναι τζόγος και μάλιστα εκ του ασφαλούς, με το προϊόν και την περιουσία των άλλων.
Σε χρονιές όπως η φετινή, η εμπειρία έχει δείξει ότι ισχύει ο χρυσός κανόνας: πούλα σταδιακά στην άνοδο, κρατήσου στην πτώση, προσπάθησε για τον καλύτερο δυνατό μέσο όρο (μουαγιέν). Δεν πειράζει, ας πιάσει κάποιος άλλος τη μάξιμουμ τιμή (συνήθως θα είναι για μικρή ποσότητα).