google.com, pub-4409140963597879, DIRECT, f08c47fec0942fa0 Η μελαγχολική δημοκρατία...

Η μελαγχολική δημοκρατία...

ΤΗΣ ΠΗΝΕΛΟΠΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Η πιο συνηθισμένη φράση που ακούγεται στη χώρα μας είναι «αυτό δεν γίνεται». Η δεύτερη πιο συνηθισμένη φράση είναι «δεν μπορώ να βγάλω άκρη». Ο συνδυασμός τους είναι το τυπικό σύμπτωμα μιας βαριάς μελαγχολικής κατάστασης στην οποία όλα χάνουν τις πραγματικές τους διαστάσεις και όλοι αργά ή γρήγορα παραδίνονται σε αυτό τον φαύλο κύκλο του παράλογου.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συνεχής και απαράλλαχτη ανάλυση ότι αυξάνονται οι όροι για μεγάλη κοινωνική αναταραχή και πως κάθε προσπάθεια εξορθολογισμού αυτού του χάους που μας έφερε, μεταξύ άλλων, σε αυτή την κατάσταση, θα είναι πολύ δύσκολο να περάσει τον ύφαλο των αντιδράσεων.
Εγώ πιστεύω ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα. Προφανώς και έχουμε εξαιρετικά δύσκολα ζητήματα μπροστά μας, προφανώς και είναι τελείως λάθος ο φόρος «αλληλεγγύης» να βαρύνει τους πάντες, ενώ για να δικαιολογεί τουλάχιστον το όνομά του θα έπρεπε να είναι η ένδειξη αλληλεγγύης όσων έχουν προς εκείνους που δυσκολεύονται. Επίσης είναι σαφές ότι κάθε φορά που θα γίνεται απόπειρα να αλλάξει κάτι παγιωμένο θα αντιδρούν οι άμεσα εμπλεκόμενοι σε αυτό. Όμως η συλλογική συνείδηση δεν είναι το άθροισμα των επιμέρους αντιδράσεων σε επιμέρους θέματα. Είναι η στάση της κοινωνίας απέναντι στο συνολικό σχέδιο. Και αυτή η στάση έχει αλλάξει. Ο πρώτος λόγος είναι ότι σταδιακά όλοι καταλάβαμε καλύτερα με το τι πραγματικά έχουμε να κάνουμε και αφού έφυγε το πρώτο σοκ αρχίσαμε ξανά να βλέπουμε τα δεδομένα όπως στην πραγματικότητα είναι. Αυτό είπαμε στις πρόσφατες εκλογές ψηφίζοντας υπέρ της προσπάθειας να μείνουμε μέσα στο ευρωπαϊκό παιγνίδι και να φτιάξουμε μια σοβαρή και υπεύθυνη διαπραγματευτική γραμμή.
Ο δεύτερος λόγος είναι ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει τη δουλειά της, με το προσωπικό που διαθέτει και τις τρικομματικές ισορροπίες που καλείται να διαχειριστεί.
Και ο τρίτος έχει να κάνει με το γεγονός ότι αποκτήσανε συστημικές φιλοδοξίες εκείνοι που μέχρι πρότινος ωθούσαν τα πράγματα στα άκρα μήπως και μεγαλώσει η πολιτική τους μάζα από όσα στην πορεία να συμπαρέσερναν.
Οι συνθήκες λοιπόν έχουν αλλάξει και αλλάζουν κάθε μέρα.
Αυτό που φοβόμασταν μέχρι τώρα αποδυναμώνεται και όσα βλέπαμε με έναν αδικαιολόγητα αμέριμνο τρόπο γίνονται πιο απειλητικά.
Άρα τα ερωτήματα του σκεπτόμενου πολίτη, η δράση των πολιτικών υπευθύνων, η κριτική των αναλυτών θα ήταν πολύ χρήσιμο να επικεντρώνεται σε ότι καινούργιο πρέπει να γίνει και όχι στο αν μπορούν να προχωρήσουν οι αλλαγές. Αυτές πρέπει να τις δούμε ως δεδομένεςστη βάση πάντα της αποκατάστασης των αδικιών και της λογικής γιατί αυτό κάνει και η συλλογική συνείδηση της κοινωνίας. Αλλιώς η προς το παρόν μελαγχολική μας δημοκρατία θα επιχειρήσει τελεσίδικα την αυτοκτονία της και μάλιστα την ώρα που κανείς δεν θα είναι εκεί για να την σταματήσει.

Post a Comment

Νεότερη Παλαιότερη