ΓΡΑΦΕΙ Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΠΟΖΙΚΑΣ Δημοσιογράφος-Οικονομολόγος
ΜΗΝ ΔΕΧΕΣΤΕ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΑΤΡΙΩΤΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑΝ ΚΑΙ ΙΔΙΩΣ ΑΠΟ ΗΜΙΜΑΘΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ
ΩΣ απόγονος των Ηρωικών Ντρέδων λόγω της καταγωγής του παππού μου οφείλουμε στο ρου της Ιστορίας να αναφέρουμε σημαντικά στοιχεία για τους αγωνιστές που απελευθέρωσαν την Κυπαρισσία, αλλά κάποια στιγμή θέλησαν να τους απαξιώσουν καθώς το 1834 δεν έσκυψαν το κεφάλι στους πολιτικούς ταγούς που ξεπούλησαν την Ελλάδα με το πρώτο ΔΑΝΕΙΟ και ΜΝΗΜΟΝΙΟ, κάνοντας την πρώτη ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ επανάσταση στην Ελλάδα. Είναι τιμή μας που σήμερα τους τιμούμε γιατί χωρίς τους ήρωες μαζί με τους τοπικούς οπλαρχηγούς δεν θα ήμασταν ελεύθεροι....
Επειδή πολλά έχουν ακουστεί για την επανάσταση του 1821 και σήμερα παρουσιάζεται μία ωραιοποιημένη ιστοριούλα ότι όλοι οι έλληνες ξύπνησαν την 25η Μαρτίου του 1821 και είπαν να διώξουν τον Τούρκο κατακτητή καλό είναι να μιλήσουμε και για κάποιους που δεν προσκύνησαν ποτέ και έλαβαν μέρος σε όλους τους αγώνες εναντίων των Τούρκων από την υποδούλωση το 1453 μέχρι και την απελευθέρωση το 1821.
Στο πάνθεον των ηρώων αυτών ανήκουν και οι θρυλικοί Ντρέδες. Έλληνες-Αρβανίτες χριστιανοί ορθόδοξοι οι οποίοι μετακινήθηκαν από την περιοχή της Ηπείρου στην οποία έμεναν αιώνες ολόκληρους στην ορεινή περιοχή της βόρειας Μεσσηνίας στα τέλη του 14ου αιώνα ύστερα από πρόσκληση των Δεσποτών του Μυστρά Μανουήλ Καντακουζηνού και Θεοδώρου A' Παλαιολόγου, προκειμένου να πυκνώσει ο πληθυσμός του τόπου που είχε μειωθεί από αρρώστιες και πολέμους. Εγκαταστάθηκαν στους ορεινούς όγκους του σημερινού χωριού Δωρίου , όπου κι εκεί έφτιαξαν τα χωριά τους, που ονομάστηκαν Σουλιμοχώρια.
Τα χωριά αυτά ήταν το Σουλιμά, το Ψάρι, το Χρυσοχώρι, ο Χαλκιάς, το Κούβελα, το Λάπι, το Κλέσουρα, το Ρίπεσι, το Πιτσά, το Κατσούρα κι η Αγριλιά. Άγρια και πολεμική φυλή μετά την διάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και την κυριαρχία των Τούρκων δεν υπέκυψαν και λόγο της ανδρειοσύνης τους αυτής, σε συνδυασμό με το δύσβατο της περιοχής που διάλεξαν να ζουν, κατάφεραν να αποκρούσουν όλες τις Τουρκικές προσπάθειες υποταγής τους. Έτσι είχαν μια ιδιότυπη αυτονομία όμοια με αυτή των Σουλιωτών και διοικούνταν από τους αρχηγούς-πολέμαρχους των προαναφερόμενων χωριών σε στυλ στρατιωτικής ομοσπονδίας. Ήταν επαγγελματίες στρατιώτες και πολέμησαν ως μισθοφόροι σε διάφορους πολέμους ανά τους αιώνες σε Ελλάδα και Ευρώπη. Γυμνάζονταν και εξασκούνταν στο τρέξιμο, στο λιθάρι στο σπαθί και το καριοφύλλι και αποτελούσαν μαζί με τους Μανιάτες τους πλέον εκπαιδευμένους και οργανωμένους στρατιωτικούς σχηματισμούς στην νότια Ελλάδα. Ήταν οι πλέον περιβόητοι κλέφτες της πελοποννήσου και τους έτρεμαν Τούρκοι και αλλόθρησκοι. Πολλοί κλέφτες βρήκαν καταφύγιο στους ντρέδες ενώ είχαν στενές σχέσεις με τον καπετάν Ζαχαριά, τους Κολοκοτρωναίους και άλλους προσφεροντάς τους κατάλυμα και συμμετέχοντας μαζί τους σε επιχειρήσεις εναντίων των Τούρκων. Μετά τον μεγάλο χαλασμό των κλεφτών του Μοριά ύστερα από τα ορλοφικά λόγω των συνεχών διώξεων των Τούρκων αναγκάστηκε σημαντικός αριθμός αυτών να μετοικίσει στην Σικελία μαζί με τις οικογένειές τους όπου μέχρι και σήμερα ακόμα διατηρούν την περηφάνια της καταγωγής τους και μιλούν ελληνικά και αρβανίτικα. Επίσης την ίδια περίοδο πολλοί οπλαρχηγοί τους κατέφυγαν στην Ζάκυνθο όπου και εντάχθηκαν στα Ελληνικά στρατιωτικά τάγματα που διατηρούσαν στο νησί οι Μεγάλες Δυνάμεις όπως ο γενικός αρχηγός των Ντρέδων κατά την επανάσταση του 1821 καπετάν Γιαννάκης Μέλλιος ο οποίος έφερε τον βαθμό του ταγματάρχη του αγγλικού στρατού.
ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΣΚΥΨΑΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ
Είχαν ιδιότυπη αυτονομία κι αυτό διότι αφενός οι Τούρκοι δεν ενδιαφέρονταν για τα άγονα βουνά τους και αφετέρου λόγω του γεγονότος ότι οι Ντρέδες μπορούσαν να παραθέσουν ακόμα και 7.000 πολεμιστές απέναντι στους Τούρκους κάτι το οποίο θα τους δυσκόλευε πολύ ένεκα και του ανταρτοπολέμου τον οποίο θα έκαν οι Ντρέδες. Το γεγονός ότι τον Μάρτη του 1821 οι Τούρκοι της Αρκαδιάς (κυπαρισσίας) έστειλαν τον Αμβρόσιο Φραντζή να βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις των Ντρέδων αποδεικνύει ότι δεν υπήρχαν Τούρκοι αγάδες εγκατεστημένοι στα Ντρέδικα χωριά τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Επίσης πολύ γνωστο στην περιοχή είναι και το γεγονός της επίσκεψης τούρκου αξιωματούχου από την Αρκαδιά στο χωριό Κούβελα κάπου γύρω στο 1790. Ο Τούρκος φτάνοντας στο Κούβελα κατευθύνθηκε στην αγορά του χωριού και απαίτησε από όλους τους Κουβελαίους να τον προσκυνήσουν. Ο Γιαννάκης Μέλλιος μετέπειτα οπλαρχηγός και γενικός αρχηγός των Ντρέδων παιδί τότε έπαιζε με την φλογέρα του αγνοώντας επιδεικτικά τον Τούρκο. Ο Τούρκος θύμωσε και τον σφαλιάρισε με αποτέλεσμα ο Μέλλιος να τον σφάξει με το μαχαίρι του. Την ίδια τύχη είχε και η συνοδεία του Τούρκου από τους άλλους Ντρέδες. Οι ντρέδες ήταν οπαδοί του Θ. Κολοκτρώνη κατά τον εμφύλιο πόλεμο και πειθαρχούσαν πάντα στους στρατιωτικούς κι όχι στους πολιτικούς (φαναριώτες, Κουντουριώτη κ.λ.π.) και αυτό το πληρώνουν ακόμη και σήμερα με την ανυπαρξία τους ιστορικά. Ο χρήστης Καρυτινός αναφέρει εσωτερικές έριδες ανάμεσα στους καπετάνιους των Ντρέδων κάτι το οποίο δεν ισχύει. Ήταν οι πλέον ενωμένοι αγωνιστές και όλοι οι οπλαρχηγοί ήταν συγγενείς μεταξύ τους και εξ αίματος και εξ αγχυστίας αφού συχνοί ήταν οι γάμοι μεταξύ οικογενειών καπεταναίων.
Οι Ντρέδες είχαν την ατυχία να στερηθούν τον αρχηγό τους καπετάν Γιαννάκη Μέλλιο ταγματάρχη του αγγλικού στρατού ο οποίος φονεύθηκε από τον Παπαναστάση κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες μετά την κατάληψη της Αρκαδιάς το 1821. Αυτό που απαξίωσε εντελώς τους Ντρέδες και τους διέγραψε από την νεώτερη ελληνική ιστορία ήταν το ότι με τον αρχηγό τους καπετάν Γαιννάκη Γκρίτζαλη επαναστάτησαν εναντίων της βαυβαροκρατίας το 1834 για τα συνταγματικά δικαιώματα των Ελλήνων και την αποκατάστση των αγωνιστών οι οποίοι είχαν παραγκωνιστεί από τους βαυβαρούς και βρίσκονταν στα όρια της ανέχειας και της φτώχιας. Λόγω της αποτυχίας του εν λόγω κινήματος ο μεγάλος αγωνιστής Γιαννάκης Γκρίντζαλης απαγχονίστηκε και οι Ντρέδες εξαφανίστηκαν από την ελληνική ιστορία σαν να μην υπήρξαν ποτε. Τότε είπε την θρυλική φράση "Άδικα με σκοτώνετε αδέρφια..."
ΩΣ απόγονος των Ηρωικών Ντρέδων λόγω της καταγωγής του παππού μου οφείλουμε στο ρου της Ιστορίας να αναφέρουμε σημαντικά στοιχεία για τους αγωνιστές που απελευθέρωσαν την Κυπαρισσία, αλλά κάποια στιγμή θέλησαν να τους απαξιώσουν καθώς το 1834 δεν έσκυψαν το κεφάλι στους πολιτικούς ταγούς που ξεπούλησαν την Ελλάδα με το πρώτο ΔΑΝΕΙΟ και ΜΝΗΜΟΝΙΟ, κάνοντας την πρώτη ΚΟΙΝΩΝΙΚΉ επανάσταση στην Ελλάδα. Είναι τιμή μας που σήμερα τους τιμούμε γιατί χωρίς τους ήρωες μαζί με τους τοπικούς οπλαρχηγούς δεν θα ήμασταν ελεύθεροι....
Επειδή πολλά έχουν ακουστεί για την επανάσταση του 1821 και σήμερα παρουσιάζεται μία ωραιοποιημένη ιστοριούλα ότι όλοι οι έλληνες ξύπνησαν την 25η Μαρτίου του 1821 και είπαν να διώξουν τον Τούρκο κατακτητή καλό είναι να μιλήσουμε και για κάποιους που δεν προσκύνησαν ποτέ και έλαβαν μέρος σε όλους τους αγώνες εναντίων των Τούρκων από την υποδούλωση το 1453 μέχρι και την απελευθέρωση το 1821.
Στο πάνθεον των ηρώων αυτών ανήκουν και οι θρυλικοί Ντρέδες. Έλληνες-Αρβανίτες χριστιανοί ορθόδοξοι οι οποίοι μετακινήθηκαν από την περιοχή της Ηπείρου στην οποία έμεναν αιώνες ολόκληρους στην ορεινή περιοχή της βόρειας Μεσσηνίας στα τέλη του 14ου αιώνα ύστερα από πρόσκληση των Δεσποτών του Μυστρά Μανουήλ Καντακουζηνού και Θεοδώρου A' Παλαιολόγου, προκειμένου να πυκνώσει ο πληθυσμός του τόπου που είχε μειωθεί από αρρώστιες και πολέμους. Εγκαταστάθηκαν στους ορεινούς όγκους του σημερινού χωριού Δωρίου , όπου κι εκεί έφτιαξαν τα χωριά τους, που ονομάστηκαν Σουλιμοχώρια.
Τα χωριά αυτά ήταν το Σουλιμά, το Ψάρι, το Χρυσοχώρι, ο Χαλκιάς, το Κούβελα, το Λάπι, το Κλέσουρα, το Ρίπεσι, το Πιτσά, το Κατσούρα κι η Αγριλιά. Άγρια και πολεμική φυλή μετά την διάλυση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και την κυριαρχία των Τούρκων δεν υπέκυψαν και λόγο της ανδρειοσύνης τους αυτής, σε συνδυασμό με το δύσβατο της περιοχής που διάλεξαν να ζουν, κατάφεραν να αποκρούσουν όλες τις Τουρκικές προσπάθειες υποταγής τους. Έτσι είχαν μια ιδιότυπη αυτονομία όμοια με αυτή των Σουλιωτών και διοικούνταν από τους αρχηγούς-πολέμαρχους των προαναφερόμενων χωριών σε στυλ στρατιωτικής ομοσπονδίας. Ήταν επαγγελματίες στρατιώτες και πολέμησαν ως μισθοφόροι σε διάφορους πολέμους ανά τους αιώνες σε Ελλάδα και Ευρώπη. Γυμνάζονταν και εξασκούνταν στο τρέξιμο, στο λιθάρι στο σπαθί και το καριοφύλλι και αποτελούσαν μαζί με τους Μανιάτες τους πλέον εκπαιδευμένους και οργανωμένους στρατιωτικούς σχηματισμούς στην νότια Ελλάδα. Ήταν οι πλέον περιβόητοι κλέφτες της πελοποννήσου και τους έτρεμαν Τούρκοι και αλλόθρησκοι. Πολλοί κλέφτες βρήκαν καταφύγιο στους ντρέδες ενώ είχαν στενές σχέσεις με τον καπετάν Ζαχαριά, τους Κολοκοτρωναίους και άλλους προσφεροντάς τους κατάλυμα και συμμετέχοντας μαζί τους σε επιχειρήσεις εναντίων των Τούρκων. Μετά τον μεγάλο χαλασμό των κλεφτών του Μοριά ύστερα από τα ορλοφικά λόγω των συνεχών διώξεων των Τούρκων αναγκάστηκε σημαντικός αριθμός αυτών να μετοικίσει στην Σικελία μαζί με τις οικογένειές τους όπου μέχρι και σήμερα ακόμα διατηρούν την περηφάνια της καταγωγής τους και μιλούν ελληνικά και αρβανίτικα. Επίσης την ίδια περίοδο πολλοί οπλαρχηγοί τους κατέφυγαν στην Ζάκυνθο όπου και εντάχθηκαν στα Ελληνικά στρατιωτικά τάγματα που διατηρούσαν στο νησί οι Μεγάλες Δυνάμεις όπως ο γενικός αρχηγός των Ντρέδων κατά την επανάσταση του 1821 καπετάν Γιαννάκης Μέλλιος ο οποίος έφερε τον βαθμό του ταγματάρχη του αγγλικού στρατού.
ΓΙΑΤΙ ΗΤΑΝ ΠΑΝΤΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΙ ΚΑΙ ΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΣΚΥΨΑΝ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ
Είχαν ιδιότυπη αυτονομία κι αυτό διότι αφενός οι Τούρκοι δεν ενδιαφέρονταν για τα άγονα βουνά τους και αφετέρου λόγω του γεγονότος ότι οι Ντρέδες μπορούσαν να παραθέσουν ακόμα και 7.000 πολεμιστές απέναντι στους Τούρκους κάτι το οποίο θα τους δυσκόλευε πολύ ένεκα και του ανταρτοπολέμου τον οποίο θα έκαν οι Ντρέδες. Το γεγονός ότι τον Μάρτη του 1821 οι Τούρκοι της Αρκαδιάς (κυπαρισσίας) έστειλαν τον Αμβρόσιο Φραντζή να βολιδοσκοπήσει τις προθέσεις των Ντρέδων αποδεικνύει ότι δεν υπήρχαν Τούρκοι αγάδες εγκατεστημένοι στα Ντρέδικα χωριά τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια της Τουρκοκρατίας.
Επίσης πολύ γνωστο στην περιοχή είναι και το γεγονός της επίσκεψης τούρκου αξιωματούχου από την Αρκαδιά στο χωριό Κούβελα κάπου γύρω στο 1790. Ο Τούρκος φτάνοντας στο Κούβελα κατευθύνθηκε στην αγορά του χωριού και απαίτησε από όλους τους Κουβελαίους να τον προσκυνήσουν. Ο Γιαννάκης Μέλλιος μετέπειτα οπλαρχηγός και γενικός αρχηγός των Ντρέδων παιδί τότε έπαιζε με την φλογέρα του αγνοώντας επιδεικτικά τον Τούρκο. Ο Τούρκος θύμωσε και τον σφαλιάρισε με αποτέλεσμα ο Μέλλιος να τον σφάξει με το μαχαίρι του. Την ίδια τύχη είχε και η συνοδεία του Τούρκου από τους άλλους Ντρέδες. Οι ντρέδες ήταν οπαδοί του Θ. Κολοκτρώνη κατά τον εμφύλιο πόλεμο και πειθαρχούσαν πάντα στους στρατιωτικούς κι όχι στους πολιτικούς (φαναριώτες, Κουντουριώτη κ.λ.π.) και αυτό το πληρώνουν ακόμη και σήμερα με την ανυπαρξία τους ιστορικά. Ο χρήστης Καρυτινός αναφέρει εσωτερικές έριδες ανάμεσα στους καπετάνιους των Ντρέδων κάτι το οποίο δεν ισχύει. Ήταν οι πλέον ενωμένοι αγωνιστές και όλοι οι οπλαρχηγοί ήταν συγγενείς μεταξύ τους και εξ αίματος και εξ αγχυστίας αφού συχνοί ήταν οι γάμοι μεταξύ οικογενειών καπεταναίων.
Οι Ντρέδες είχαν την ατυχία να στερηθούν τον αρχηγό τους καπετάν Γιαννάκη Μέλλιο ταγματάρχη του αγγλικού στρατού ο οποίος φονεύθηκε από τον Παπαναστάση κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες μετά την κατάληψη της Αρκαδιάς το 1821. Αυτό που απαξίωσε εντελώς τους Ντρέδες και τους διέγραψε από την νεώτερη ελληνική ιστορία ήταν το ότι με τον αρχηγό τους καπετάν Γαιννάκη Γκρίτζαλη επαναστάτησαν εναντίων της βαυβαροκρατίας το 1834 για τα συνταγματικά δικαιώματα των Ελλήνων και την αποκατάστση των αγωνιστών οι οποίοι είχαν παραγκωνιστεί από τους βαυβαρούς και βρίσκονταν στα όρια της ανέχειας και της φτώχιας. Λόγω της αποτυχίας του εν λόγω κινήματος ο μεγάλος αγωνιστής Γιαννάκης Γκρίντζαλης απαγχονίστηκε και οι Ντρέδες εξαφανίστηκαν από την ελληνική ιστορία σαν να μην υπήρξαν ποτε. Τότε είπε την θρυλική φράση "Άδικα με σκοτώνετε αδέρφια..."