Τα κεράσματα και οι δανεικαριές είναι θεσμοί της κοινωνίας μας. Και τα δύο κρατούν από την αρχαιότητα, καθαρά ελληνικές ‘πατέντες’. Είναι και η επιταγή του ευαγγελίου: Δωρεάν ελάβατε(?), δωρεάν δώστε!. Δηλαδή με απλά λόγια, ό,τι σε κέρασαν, κέρνα και συ κάποιον άλλο. Όλα αυτά είναι (ημι)κατάργηση της ιδιοκτησίας και του χρήματος. Και είναι σαν να δημιουργούν κανονικά χρήμα…
Κεράσματα
----Μόνο στις Ελλάδα γίνονται κεράσματα. Δηλαδή να πληρώνει ο ένας το ποτό του άλλου. Βγαίνουμε έξω με ένα ευρώ και ψάχνουμε άνθρωπο να κεράσουμε. Υπάρχει ένα αληθινό ανέκδοτο: ένας μοναχός σε ένα μοναστήρι χάρισε ένα μήλο σε έναν άλλο μοναχό, αλλά κι ο άλλος το χάρισε στον άλλο, μέχρι που επέστρεψε στον πρώτο, ο οποίος έλαβε τόση χαρά … (και του έμεινε και το μήλο..)
Οι Ευρωπαίοι έχουν το λεγόμενο ‘γερμανικό σύστημα’. Βγαίνουν έξω και πληρώνουν ο καθένας μόνος του, ακόμα και φίλοι, ακόμα και οικογένειες, ακόμα και ζευγάρια… Όταν καλούν κόσμο στο σπίτι , έρχεται ο καθένας με το φαγητό του στις κατσαρόλες για να μην επιβαρύνει τον άλλο! Τρέλα καθαρή! Δεν έχουν φιλότιμο, είναι ψυχροί σαν μηχανές, χειρότεροι κι από ζώα που τα πιάνεις φίλο μ’ ένα κομμάτι ψωμί και κοιτάνε να στο ανταποδώσουν…
Δανεικαριές
---Μόνο στην Ελλάδα των ελεύθερων πολιτών απεχθανόμαστε να πάμε για δουλειά στον άλλο ή και να κάνουμε το φίλο μας δούλο σε μας. Γι αυτό και εφεύραμε τις δανεικαριές. Πάς στον άλλο για δωρεάν δουλειά, αυτός βάζει το καφεδάκι και ψωμοτύρι, και θα έρθει κι αυτός για βοήθεια όταν τον χρειαστείς… Όταν δουλεύεις εθελοντικά, αποδίδεις περισσότερο, όλοι μαζί παράγουν διπλάσια! (Όταν έγινε ένας μεγάλος σεισμός στα Φιλιατρά, ξανάχτισαν τα σπίτια τους μέσα σε λίγους μήνες με τον εξής τρόπο: έλεγαν ο ένας στον άλλο: αδελφούλι , πάμε να φτιάξουμε το σπίτι του τάδε? ,μετά του άλλου, κλπ. Και τους έμεινε η φράση: ‘φούλι’ )
Αυτή η τακτική συνέβαινε από την αρχαιότητα:
Διαβάζουμε στο σχολικό βιβλίο: Η καθημερινή ζωή των αρχαίων Ελλήνων: σελ: 31. Είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που ελεύθεροι άνθρωποι δέχονταν να εργάζονται έναντι μισθού (σε άλλον Αθηναίο). Για τον ελεύθερο Αθηναίο η μισθωτή εργασία δεν ήταν επιθυμητή, παρά μόνο στις περιπτώσεις εξαιρετικής ανάγκης ή εργασίας σε δημόσια έργα. Δεν εθεωρείτο προσφορά εργασίας αλλά μάλλον προσφορά των φυσικών δυνάμεων, δηλαδή του ιδίου του σώματος, κατάσταση που εκλαμβανόταν , κατά κάποιο τρόπο, ως ισοδύναμη της δουλείας…
Αυτό συνεχίζουμε να κάνουμε και μεις σήμερα, στον ίδιο βαθμό όπως οι αρχαίοι μας πρόγονοι.
Ανταλλακτική οικονομία : το χρήμα είναι ο ‘διάβολος’
Τα πολλά κεράσματα ,και η διαρκής δωρεάν αλληλοβοήθεια, δηλ. οι δανεικαριές, αυτά τα δυο στην πράξη ξανα-φέρνουν την ανταλλακτική οικονομία.
Το σύστημα ‘είδος με είδος’, είναι αρχαία ελληνική παράδοση χιλιετιών, είναι ένα κανονικό είδος συναλλαγών, είναι ένα είδος χρήματος, είναι χρήμα!!!!. Και μάλιστα δεν μπαίνει καθόλου η εφορία, διότι δεν μετακινείται χρήμα, είναι ‘αμοιβαία προσφορά’.
Η ανταλλαγή είναι πολύ καλύτερη απ το χρήμα: Ας πούμε ένα παράδειγμα. Συχνά οι άντρες κερνούν τις γυναίκες και τους κάνουν δώρα, αλλά αν της δώσεις χρήμα τότε την προσβάλεις ειδικά αν της προτείνεις να κάνετε έρωτα.
Αλλά και στο θέμα της κάνναβης, υπάρχει τεράστια διαφορά να σε κεράσουν ένα τσιγάρο ή να στο πουλήσουν. Ο νόμος τιμωρεί κυρίως το δεύτερο. Ακόμα και οι μίζες που παίρνουν οι πολιτικοί, δεν θα υπήρχε το πρόβλημα αν τους έδιναν ένα ακριβό δώρο. Κι όταν δίνουμε στο γιατρό που μας έκανε καλά, ένα φρέσκο ψάρι ή μια ντραμουζάνα κρασί, είναι τελείως διαφορετικό από το φακελάκι.
Τα καφενεία κόβουν απόδειξη για το τσίπουρο, αλλά το μικρό μεζεδάκι το κάνουν δώρο, δεν χρεώνεται, δεν υπάρχει φόρος. Το δωρεάν δεν το πιάνει ο νόμος.
Φάνηκε καθαρά πως τα κεράσματα είναι ο ‘θεός’, ενώ το χρήμα ο ‘διάβολος’!...
ΠΛΟΥΣΙΟΣ - ΦΤΩΧΟΣ το πολύ 3 / 1 !!!
Σήμερα σε παγκόσμιο επίπεδο η διαφορά πλούσιου και φτωχού έχει φτάσει στο μεγαλύτερο βαθμό. Υπάρχουν οι 10-20 πιο πλούσιοι άνθρωποι το κόσμου που έχουν ως περιουσία τον μισό περίπου κόσμο, είναι πιο πλούσιοι κι από τα μισά κράτη!!!.
Και υπάρχουν και 2-3 δισεκατομμύρια άνθρωποι, που δεν έχουν ούτε νερό να πιούν, ούτε φαγητό, ούτε δραχμή, ούτε σπίτι…
-- Η διαφορά του πιο πλούσιου από τον πιο φτωχό πρέπει να είναι το πολύ 3 προς 1.
--Δηλαδή ο πιο πλούσιος να έχει το πολύ τριπλάσια περιουσία από τον πιο φτωχό.
--Σε όλα: σε σπίτια, σε μισθό- σύνταξη, σε καταθέσεις, σε φαγητό, σε έρωτα…
Ας ξεκινήσουμε από το τελευταίο: Πόσες γυναίκες μπορεί να έχει και να τις ικανοποιεί ένας άντρας ? 3? , και πολλές είναι. (για τις γυναίκες διαφέρει λίγο)
--πόσο φαγητό μπορείς να φάς περισσότερο απ τον άλλο, πόσο μεγαλύτερο στομάχι έχεις, 3 φορές? Και πόσα σπίτια μπορείς να χρησιμοποιείς . Ένα στην πόλη, ένα εξοχικό, κι ένα στο χωριό. Έ!, το ίδιο πρέπει να συμβαίνει και στα χρήματα!!!
Αυτό συνέβαινε στην Αρχαία Ελλάδα, όπου δεν υπήρχε μεγάλη διαφορά πλούσιου- φτωχού. Υπήρχαν 3 κοινωνικές τάξεις –στο περίπου- στην Αρχαία Αθήνα.
Οι 500μέδιμνοι, 300μέδιμνοι,και οι 200μέδιμνοι. Δηλαδή η διαφορά πλούσιου -φτωχού ήταν το πολύ τριπλάσια. Αν βρισκόταν κάποιος πιο πλούσιος , τον υποχρέωναν με ευγενικό εθιμικό τρόπο να τα δώσει για το καλό της πόλης, δηλαδή να γίνει χορηγός.
Πρέπει -λοιπόν-, αν ο κατώτερος μισθός είναι 700 ευρώ τότε ο ανώτερος να είναι το πολύ 2000. Και αν η κατώτερη σύνταξη είναι 500 ευρώ, τότε η σύνταξη του Προέδρου Δημοκρατίας να είναι το πολύ 1500 ευρώ!
Ναι, κύριε Πρόεδρε, αυτή είναι η αλήθεια!. Και θάπρεπε εσύ πρώτος να δώσεις το παράδειγμα...
antoniosantonopouloskyparissia