google.com, pub-4409140963597879, DIRECT, f08c47fec0942fa0 Οταν δεν υπήρχαν φραουλοχώραφα και η Τριφυλία είχε εργάτες...

Οταν δεν υπήρχαν φραουλοχώραφα και η Τριφυλία είχε εργάτες...

Στα χωράφια της Ηλείας τις δεκαετίες του '50 έως και τα μέσα του '60 εργάζονταν, ως εργάτες γης, αποκλειστικά Ελληνες.
Μεγάλες παρέες περίπου των 9 ατόμων από τα Επτάνησα - Κεφαλονιά, Ζάκυνθο, Λευκάδα, Κέρκυρα - και την φτωχή Ηπειρο κατέφθαναν στο ΚΤΕΛ της Πάτρα. Από κει με τη συγκοινωνία ξεκίναγαν για το ταξίδι στην ενδοχώρα. Πρώτος σταθμός τα Βραχναϊκα της Αχαίας, μετά η Μανωλάδα, η Βάρδα, τα Λεχαινά, οι Γαργαλιάνοι... αναζητώντας εργασία.
Εσκαβαν κυρίως τα αμπέλια και μάζευαν σταφίδα, βαμβάκι, καρπούζια. Φράουλες τότε δεν υπήρχαν.
Δουλειά για το μεροκάματο, που έφθανε περίπου τις 60 δραχμές ημερησίως.
Η δουλειά ξεκίναγε νωρίς το πρωί, λίγο πριν από τις 7. Εργάζονταν σχεδόν ασταμάτητα, μέσα στο ήλιο. Διάλλειμα για φαγητό έκαναν για δυο περίπου ώρες το μεσημέρι 12 με 2 και συνέχιζαν μέχρι αργά το απόγευμα.
Σαν από σκηνή κινηματογραφικής ταινίας της λήξη της βάρδιας τη δήλωνε το σφύριγμα του απογευματινού τρένου που εκτελούσε το δρομολόγιο Πάτρα - Καλαμάτα.
Το βράδυ το πέρναγαν σ' ένα δωμάτιο της κακιάς ώρας, όπου κατάχαμα κοιμόντουσαν όλοι.
Αυτά γίνονταν μέχρι τα μέσα του '60 γιατί τότε οι Ελληνες εργάτες γης, έγιναν εργάτες στα... ξένα.
Πήραν τα τρένα για τη Γερμανία, και άλλοι τα βαπόρια για την Αμερική, τον Καναδά και την Αυστραλία δοκιμάζοντας την τύχη τους μακριά από την χώρα.
Εκανα αυτή την αναδρομή για να θυμίσω την εποχή, που δεν υπήρχαν φραουλοχώραφα, ούτε και εργάτες γης από το Μπαγκλαντές.
Ποιος Ελληνας θα ήθελε να πάρει τη θέση τους και έστω για μια μέρα να γίνει εργάτης γης.

Post a Comment

Νεότερη Παλαιότερη