"Ο Μελλοθάνατος" του Γ. Πετρόπουλου στο Κάστρο των Γιγάντων

Επαιζε μόνος του επί μιάμιση ώρα δίχως την παραμικρή διακοπή. Είχε αποστηθίσει το κείμενό του τόσο καλά που άφησε κατάπληκτους όσους ανέβηκαν στο βυζαντινό κάστρο της Κυπαρισσίας για να τον απολαύσουν. Εκεί στο γραφικό θεατράκι που χρόνια έχει να παιχτεί θεατρική παράσταση, ο συγγραφέας και πρώην ισοβίτης Γιάννης Πετρόπουλος, αφιέρωσε το μονόπρακτό του «Ο Μελλοθάνατος» στη μνήμη του Νίκου Κοεμτζή, που έσβησε πριν από λίγους μήνες αβοήθητος και μόνος στο Μοναστηράκι. Ενα καντηλέρι, ο πάγκος με τα βιβλία, το σκαμπό, και στο βάθος το ηλιοβασίλεμα του Ιονίου, αποτέλεσαν το καλύτερο σκηνικό για να παιχτεί το θεατρικό έργο του Φιλιατρινού δημιουργού. Καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης δεν ακούστηκε κιχ. Στο τέλος ο κόσμος καταγοητευμένος και συγκινημένος, αδυνατούσε να αρθρώσει λέξη. Δεν είναι και λίγο να παρακολουθείς έναν άνθρωπο που έζησε εικοσιπέντε χρόνια στα κάτεργα, να βγάζει αγάπη, αλληλεγγύη και συγχώρεση μέσα από τους στίχους του, που ενώ αναφέρονταν στον Νίκο Κοεμτζή, στην ουσία διεκτραγωδούσαν τη δική του ζωή! Οσοι έχουν γνωρίσει το Γιάννη Πετρόπουλο, ξέρουν καλά ότι ο συγγραφέας του μπεστ σέλερ «Γδάρτες ονείρων», έχει εξελιχθεί με τα χρόνια, σε μια σπουδαία φιλοσοφική ύπαρξη που ζει γράφοντας, διαβάζοντας και ερευνώντας τα εσώτερα προβλήματα που απασχολούν τον άνθρωπο και την κοινωνία. Πολλά είναι τα θεατρικά του έργα, τα δοκίμια και τα φιλοσοφικά του κείμενα, που γεμίζουν τα ράφια του λιτού και απέριττου ησυχαστηρίου του, στα Φιλιατρά, όπου διάγει βίο ερημίτη - στοχαστή.
Το έργο του «Ο Μελλοθάνατος» είχε σαν βασική αιχμή, την πολυπόθητη έφεση, την οποία το κράτος είχε στερήσει τόσο από τον ίδιο το συγγραφέα, όσο και από το Νίκο Κοεμτζή και άλλους πολλούς. Ας μην ξεχνάμε ότι ο Γιάννης Πετρόπουλος σε νεαρή ηλικία, από ένα καπρίτσιο της μοίρας, αφαίρεσε σε μια συμπλοκή δίχως να το επιδιώκει, τη ζωή ενός ανθρώπου που κακοποιούσε τη μητέρα του υπερασπιζόμενος την τιμή της οικογένειάς του. Αυτό το πλήρωσε επί χούντας και μετέπειτα, με τα πιο σκληρά βασανιστήρια. Βγήκε με χάρη του πρεσβύτερου Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1995, κι έπειτα από 52 ημέρες απεργία πείνας. Πολλοί νομικοί υποστήριξαν, πως ήταν η σπουδαιότερη πολιτική και κοινωνική ενέργεια του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας, πριν πεθάνει, γιατί αποκατέστησε μια αδικία.
Μιλώντας στην «Ελευθερία» ο Γιάννης Πετρόπουλος, μας είπε για εκείνη τη βραδιά: «Το όφειλα στο Νίκο Κοεμτζή και στα άλλα παιδιά που χάθηκαν δίχως να τους επιτρέψουν την έφεση. Είναι η ύψιστη στιγμή της δικαιοσύνης, να δίνεται η δυνατότητα σ' έναν κατηγορούμενο να μπορεί να ασκήσει έφεση, για να διεκδικήσει το δίκιο του. Με το έργο αυτό, ήταν σαν να ξόρκισα μια εποχή που πέρασε ανεπιστρεπτί. Αισθανόμουν στο όμορφο θεατράκι της Κυπαρισσίας, πως ανάμεσά μας κυκλοφορούσαν όλοι οι αδικημένοι του κόσμου. Το έργο αυτό χρειάστηκε να προσπαθήσω πολύ για να το αποστηθίσω. Μαζί με το συγγραφέα Γρηγόρη Χαλιακόπουλο, το κάναμε πολλές πρόβες καθ' όλη τη διάρκεια του έτους, έτσι ώστε να πετύχουμε το καλύτερο αποτέλεσμα. Πιστεύω ότι για μένα ήταν μια ανεπανάληπτη στιγμή, καθώς δεν είμαι ηθοποιός, ούτε σκηνοθέτης, αλλά όταν καταθέτεις την ψυχή σου, τότε ο κόσμος το αντιλαμβάνεται και συμμετέχει μαζί σου. Ενιωθα πως επικοινωνούσα με το κοινό, μέσα από μια ξεχωριστή σαγηνευτική διαδικασία, που ήταν πρωτοφανής για μένα».