Η Κάκια Κοντοπούλου μιλάει αποκλειστικά στην «Espresso» για την ενέργειά της, αλλά και για την μακροχρόνια πορεία της στο θέατρο. Ανοίγει την καρδιά της και μας εξιστορεί άγνωστες ιστορίες για τους μεγάλους πρωταγωνιστές του παλιού ελληνικού θεάτρου, αλλά και για καλλιτέχνες που μεσουρανούσαν πριν από αρκετές δεκαετίες.
Εδώ και καιρό η Κάκια Κοντοπούλου ήθελε να προσφέρει στον τόπο καταγωγής της. Στόχος της ήταν να κάνει καλύτερη τη διαβίωση των πολιτών της Κυπαρισσίας, την οποία υπεραγαπά.
«Μακάρι να βοήθησα πραγματικά τους ανθρώπους που βρίσκονται εκεί. Αυτό μόνο μου αρκεί. Το νοσοκομείο είχε τεράστια ανάγκη και με τον τρόπο μου ήθελα να βοηθήσω να γίνει πιο άνετη η ζωή των κατοίκων. Θεώρησα καλό να ενισχύσω όσο μπορώ το νοσοκομείο, γιατί επρόκειτο να μετατραπεί σε Κέντρο Υγείας και οι ασθενείς που είχαν άμεση ανάγκη νοσηλείας να αναγκάζονται να νοσηλευθούν στην Καλαμάτα» λέει η Κάκια Κοντοπούλου και προσθέτει: «Υπήρχαν μόλις δύο ασθενοφόρα, αλλά χωρίς την επάνδρωση αυτού που φέραμε από τη Γερμανία, που έχει και κινητή μονάδα χειρουργείου».
Γιατί, όμως, προχώρησε σε αυτή την ενέργεια και ποια ήταν η ανταπόκριση των συντοπιτών της;
«Είχα τάξει στον εαυτό μου να κάνω κάτι για τον τόπο απ’ όπου κατάγομαι στη μνήμη του πατέρα μου και του συζύγου μου. Θεωρώ επιβεβλημένο πως όταν μπορούμε, είναι αναγκαίο να βοηθάμε όσους έχουν ανάγκη. Είναι χρέος όλων μας!» λέει συγκινηημένη η ηθοποιός και προσθέτει: «Με συγκίνησε πολύ ένας κύριος που μου είπε “Επιτέλους κι εμείς θα έχουμε στον τόπο μας μια ελπίδα αν αρρωστήσουμε”. Εγώ το μόνο που ευχήθηκα είναι αν είναι δυνατόν να μην χρειαστεί να το χρησιμοποιήσει κανένας».