"ΓΙΩΡΓΟ, ΝΑ ΜΟΥ ΣΤΕΙΛΕΙΣ ΕΝΑ ΤΟΠΙ", το εφηβικό ημερολόγιο του μπαμπά μας μπαίνει στην τελική ευθεία για την έκδοσή του. Σελίδες γραμμένες από ένα αγόρι 16 χρονών, ακολουθούν την πορεία του από την Κυπαρισσία στην Αθήνα, τη δύστηνη εποχή του Πολέμου και της Κατοχής.
Δευτέρα 31 Μάρτη 1941
Η μαμά είναι τρομερά στενοχωρημένη. Πολλά βράδια την κρυφοβλέπω που κάθεται για πολλή ώρα ξάγρυπνη και συλλογισμένη. Είναι μόλις σαράντα πέντε χρόνων κι όμως οι ρυτίδες άρχισαν ν’ αυλακώνουν το λεπτό ευγενικό της πρόσωπο. Είναι μια πραγματική ηρωίδα. Νύχτα σηκώνεται, νύχτα πέφτει να κοιμηθεί. Όλοι απ’ αυτήν κρεμόμαστε: Να πλύνει, να μαγειρέψει, να συγυρίσει το σπίτι, να μας ράψει τα ρούχα … Κι’ αν της μείνει λίγη ώρα, να κάνει στη μηχανή της κανένα κέντημα, παραγγελία κάποιας φίλης της κυρίας. Με τα λίγα χρήματα που θα πάρει, θα πληρωθούν τα δίδακτρα του σχολείου, τα βιβλία μας … Ψηλή, λεπτοκαμωμένη, αεικίνητη. Τα σκούρα γαλανά μάτια της σε διαπερνούν μέχρι τα κατάβαθα, όλο σοβαρότητα και καλοσύνη μαζί. Με τη μαμά καλά, όλοι στο σπίτι νιώθουμε τη μεγαλύτερη σιγουριά. Έτσι κι αρρωστήσει, χάνουμε τα νερά μας, οι δυσκολίες πληθαίνουν, η αγωνία μάς διαλύει.
Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 1943
Πόσο θα ανησυχεί η μαμά μου που δεν ξέρει τι γίνομαι! Τη νύχτα είδα στον ύπνο μου ένα όνειρο. Είδα τη μαμά μου πως ήρθε στην Αθήνα. Χαρά που ένιωσα σαν την είδα! Μια υπέρτατη αγαλλίαση γέμισε το στήθος μου σαν την είδα κοντά μου. Μα εκεί που πήγε να με φιλήσει απ’ την πολλή συγκίνησή μου ξύπνησα και τότε ένιωσα την απογοήτευση να μου πλακώνει την καρδιά. Ένα πικρό παράπονο στην αίσθηση της πραγματικότητας με γιόμισε κι εκδηλώθηκε με κλάμα και με δυο λέξεις πικρές: μάνα μου, μάνα μου… Μα, αυτή ήταν μακριά! Τόσο μακριά!
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΜΑΝΟΥΛΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ!