Ποταμιά των Κοντοβουνίων: Η ψυχή που δεν σβήνει
Ακολουθώντας τον δρόμο μετά το Παλαιό Λουτρό, αφού περάσεις την πανέμορφη Κάτω Βούταινα και τη μαγευτική Πλατανόβρυση, η διαδρομή σού προσφέρει εικόνες αυθεντικής ομορφιάς και ησυχίας. Είναι μια πορεία που μοιάζει με ταξίδι στο χρόνο, και στο τέλος της σε περιμένει μια ταμπέλα: Ποταμιά. Τρία χιλιόμετρα ήσυχου χωματόδρομου σε χωρίζουν από ένα χωριό καλά κρυμμένο, που μοιάζει περισσότερο με μυστικό παρά με προορισμό.
Η είσοδος στην Ποταμιά δεν συνοδεύεται από φωνές ή μηχανές· μόνο το ήχο από κουδούνια αιγοπροβάτων και το απαλό κελάρυσμα του νερού. Είναι σαν η φύση να σού ψιθυρίζει: "Έφτασες κάπου ξεχωριστά". Και πράγματι, έχεις φτάσει. Εδώ η ζωή δεν είναι έντονη, μα είναι αληθινή. Εδώ, δεν υπάρχουν τουριστικές βιτρίνες, αλλά μνήμες, τοπία και πέτρες που κουβαλούν ψυχές.
Ακολουθούμε το μονοπάτι πάνω από την πηγή – αυτή που σε καλωσορίζει πρώτη, λες και είναι φύλακας του χωριού. Το μονοπάτι οδηγεί σε περάσματα σχεδόν μυστικά, σε παλιούς κήπους, πέτρινα σπίτια και αρχοντικά που μιλούν χωρίς λόγια. Το χωριό μοιάζει να σταμάτησε στο χρόνο, στη μέση μιας προσπάθειας να αναστηθεί. Πολλά σπίτια είναι μισοφτιαγμένα, σαν να περίμεναν κάποιον που δεν ήρθε ποτέ.
Αναρωτιόμαστε αν κατοικείται ακόμη. Ίσως κάποια καλοκαίρια, κάποια σαββατοκύριακα. Ίσως κάποιος γέροντας να κρατά ακόμη ζωντανή τη φωτιά στο τζάκι. Μα οι σταθερές παρουσίες μοιάζουν με εξαίρεση. Κι όμως, παρά τη σιωπή και την εγκατάλειψη, η Ποταμιά δεν είναι νεκρή. Είναι ζωντανή με τον δικό της, ήσυχο τρόπο. Στην πέτρα, στο νερό, στον αέρα, στην ιστορία.
Γιατί η ιστορία της Ποταμιάς είναι δεμένη με των Κοντοβουνίων και όλης της περιοχής. Είναι η ιστορία των ανθρώπων που πάλεψαν, καλλιέργησαν, γιόρτασαν, έκλαψαν και έφτιαξαν έναν τόπο με ψυχή. Και αυτή η ψυχή δεν σβήνει. Μπορεί να ξεχάστηκε. Αλλά περιμένει. Περιμένει το βλέμμα κάποιου περαστικού, το βήμα ενός εγγονού, το χέρι κάποιου που θα γυρίσει.
Η Ποταμιά είναι εκεί. Σαν ένας μικρός θησαυρός μέσα στο πράσινο, που θέλει μόνο αγάπη για να ξαναλάμψει. Κι όποιος την ανακαλύψει, δεν φεύγει ίδιος.
— Τα Γεράκια | Γιάννης Λάσκαρης, μέλος της ομάδας