Η ΑΓΙΑ ΜΑΡΤΥΣ ΦΕΒΡΩΝΙΑ
(Διωγμοί, ο κλήρος της Ορθοδοξίας)
ΤΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΜΑΣ Επιτιμου ΥΠΑΡΧΗΓΟΥ ΕΛ.ΑΣ ε.α. κ. ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΥΛΟΥ
Μέσα από τους βίους των Αγίων μας βλέπουμε πως οι διώξεις, τα μαρτύρια , οι δοκιμασίες και η κάθε δυσκολία ήταν καθημερινότητά τους.
Ακολουθούσαν τα ίχνη του Διδασκάλου και τηρούσαν τις Άγιες εντολές του.
Μια τέτοια περίπτωση αποτελεί και η Αγία όσια μάρτυς Φεβρωνία.
Πολλές φορές όμως εμείς οι Χριστιανοί χάνουμε τον προσανατολισμό μας και συνδυάζουμε την χριστιανική πίστη μας με την καλοπέραση, τις ανέσεις, τις ευκολίες. Θεωρούμε ότι, εφόσον πιστεύουμε στον Χριστό, όλα πρέπει να μας πηγαίνουν καλά.
Να είμαστε υγιείς, να έχουμε χρήματα και ανέσεις, να μην έχουμε πειρασμούς και θλίψεις.
Η ΑΓΙΑ ΦΕΒΡΩΝΙΑ έζησε την εποχή των διωγμών, όταν διοικούσε την Ρωμα' ι'κη' αυτοκρατορία ο Διοκλητιανός.
Η ΑΓΙΑ Φεβρωνία, τη μνήμη της οποίας τιμά η Εκκλησία στις 25 Ιουνίου, ήταν περιζήτητη νύμφη για την σωματική της ομορφιά.
Το ίδιο όμως έλαμψε και η αγνή ψυχή της.
Για το λόγο αυτό σε ηλικία 17 ετών, επέλεξε το δρόμο της άσκησης και της εγκράτειας στο μοναστήρι όπου ηγουμένη, ήταν η Θεία της, Βρυένη και βρισκόταν στην Μεσοποταμία (στην πόλη της Νισιβέως, που λέγεται Αντιόχεια της Μυγδονίας και βρισκόταν στα σύνορα του Βυζαντινού και Περσικού κράτους).
Γρήγορα, πάρα το νεαρό της ηλικίας της, προσαρμόσθηκε στους δύσκολους κανόνες της μοναχικής ζωής βρίσκοντας παράλληλα και χρόνο για να μελετά και να εμβαθύνει τις γραφές.
Έγινε δε υπόδειγμα ανάμεσα στις άλλες μοναχές για τη σύνεση της το ζήλο της, την προθυμία της και το ταπεινότης φρόνημα.
Κάποια μέρα όμως, ένα στρατιωτικό σώμα το οποίο κατεδίωκε χριστιανούς, με επικεφαλής το Σελήνο (288 μ. Χ.) έφτασε και στο μοναστήρι της Φεβρωνίας.
Οι άλλες μοναχές κατόρθωσαν να διαφύγουν, η Αγία όμως η οποία ήταν άρρωστη δεν κατόρθωσε να μετακινηθεί. Κοντά της παρέμειναν η ηγουμένη Βρυένη και η αδελφή Θωμαΐς.
Οι στρατιώτες, μόλις αντίκρυσαν τη Φεβρωνία, έμειναν έκπληκτοι από την ομορφιά της. Άφησαν, λοιπόν, τρεις άνδρες να τη φρουρούν και οι υπόλοιποι γύρισαν και το ανέφεραν στον αρχηγό τους Σελήνο.
Αυτός αμέσως διέταξε και την έφεραν μπροστά του και την πίεσε με κάθε τρόπο να αλλαξοπιστήσει.
Πρότεινε στη Φεβρωνία να τη δώσει σύζυγο στον ανεψιό του Λυσίμαχο, που κοντά του θα γνώριζε μεγάλη δόξα.
Βλέποντας ο Σελήνος τη σταθερότητα της Αγίας, εξοργίστηκε. Το θεώρησε προσβολή στο πρόσωπο του και απιστία στους Θεούς του.
Την οδήγησε μέσα στο στάδιο, για να την υποβάλει σε βασανιστήρια. Πραγματικά, η σκληρότητα των βασανισμών ήταν τόσο μεγάλη, που και οι θεατές ειδωλολάτρες έφριξαν και συγκλονίστηκαν.
Η Αγία, γνωρίζοντας τον "κλήρο" που είχε λάβει ως Χριστιανή από το Θεό, ότι το μαρτύριο σώζει, έμεινε σταθερή μέχρι το τέλος. Απηυδισμένος ο Σελήνος διέταξε να την αποκεφαλίσουν.
Έτσι η Αγία Φεβρωνία, με την πίστη της και την υπομονή της στα βασανιστήρια, παρέδωσε την αγιασμένη ψυχή της στον Χριστό, που τόσο αγάπησε στη ζωή της.
Η τίμια καρά της Αγίας Φεβρωνίας φυλάσσεται στην Ιερά Μονή Αγίου Παύλου Αγίου Όρους, μέσα σε περίτεχνη ασημένια λειψανοθήκη (στο κέντρο) μαζί με τμήμα των Αγίων Δώρων (αριστερά) και λείψανο του Αγίου Μιχαήλ, επισκόπου Συνάδων (δεξιά).
Απολυτίκιο : Ήχος γ:. Την ωραιότητα.
Ως της ασκήσεως ρόδον ηδύπνευστον, οσμήν αθλήσεως τω κόσμο έπνευσας, εις οσμήν μύρων του Χριστού δραμούσα ασχέτω πόθω όθεν ως παρθένος και οσίαν και μαρτυρά θαυμαστών εδόξασε Φεβρωνία ο Κύριος, ώ πρέσβευε υπέρ των βοώντων χαίρε σεμνή οσιομάρτυς.
Σας Ευχαριστώ
Δημήτριος Μητρόπουλος
" ΕΜΕΙΣ"
Η λέξη "εμείς" στο άκουσμά της μας πάει πίσω σε ένα υπέροχο συμπατριώτη μας αγωνιστή, που αγάπησε πολύ την μονίμως προδομένη μας Ελλάδα και ο οποίος με την ποιότητά του μας έδωσε μηνύματα ζωής.
Ο Μακρυγιάννης! Είμαστε του "εμείς" είπε.
Με λόγο λιτό, λακωνικό, μας άφησε ακριβή παρακαταθήκη, αυτή την υπέροχη αλήθεια.
Γεννήθηκε το 1797, στον οικισμό Αβορίτη του Κροκυλείου Φωκίδας και το οικογενειακό του όνομα ήταν Τριανταφύλλου.
Το 1820 μυήθηκε στη φιλική εταιρεία. Τον Απρίλιο του 1828 ο πεντακοσίαρχος Μακρυγιάννης διορίστηκε από τη διοίκηση του Καποδίστρια Γενικός Αρχηγός της Εκτελεστικής δύναμης της Πελοποννήσου και της Σπάρτης.
'... ένα πράγμα με παρακινεί και μένα να γράφω, ότι τούτην την Πατρίδα την έχουμε όλοι μαζί και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι.
Όσοι αγωνιστήκαμε, αναλόγως ο καθείς έχομεν να ζήσομεν εδώ.
Το λοιπόν δουλέψαμε όλοι μαζί, να την φυλάμεν κι όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός "εγώ" ούτε ο αδύναμος.
Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς "εγώ"? Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει "εγώ". Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε "ΕΜΕΙΣ".
Είμαστε εις το "εμείς "κι όχι εις το" εγώ ". Και εις το εξής να μάθομεν γνώση, αν θέλομεν να φκιάσομεν χωριόν, να ζήσομεν όλοι μαζί.
Έγραψα γυμνή την αλήθεια να ιδούνε όλοι οι Έλληνες και να μπορούν φιλότιμα και τα παιδιά μας να λένε : έχουμε αγώνες πατρικούς, έχουμε θυσίες. "Κι αφού ο Θεός θέλησε να κάμη νεκρανάστασιν εις την πατρίδα μου, να την λευτερώσει από την τυραγνίαν των Τούρκων, αξίωσε κ' εμένα να δουλέψω κατά δύναμη λιγώτερον από τον χερώτερον πατριώτη μου Έλληνα.
" Είμαστε του εμείς ".
Μία αλήθεια που πλήττει τον εγωϊσμό μας, που εξοβελίζει την αδιαφορία μας, που φυγαδεύει τον εγωισμό μας, που πετά στο καλάθι των αχρήστων το "εγώ" μας.
Είμαστε του "εμείς". Μια στάση ζωής του Μακρυγιάννη, μια λαχτάρα, ένας καημός και ένας στόχος, που εμπνεύστηκε από τον θεόπνευστο και σωστικό λόγο του Θεού, ο οποίος πάντα επίκαιρα και πάντα διαχρονικά κάνει έκκληση με τη γραφίδα του Αποστόλου Παύλου και λέει. "Μη τα εαυτών έκαστος σκοπείτε, αλλά και τα ετέρων έκαστος" (Φιλ. β' 4).
Του "εμείς"! Τόσο πολύ αναγκαίο στο παιδί του Θεού.
Δεν έχουμε το δικαίωμα να ευτυχούμε μόνοι μας. Είμαστε, πρέπει να είμαστε συγκοινωνούντα δοχεία.
Κάτι από τον πόνο του άλλου να έρθει σε μας, για να γίνεται λιγότερος, και κάτι από την χαρά του για να γίνεται μεγαλύτερη.
Ξέρετε : Δεν υπάρχει πιο άχαρη καρδιά από αυτήν που χτυπάει μόνο για τον εαυτό της.
"Είμαστε του" εμείς"! Αυτό προϋποθέτει ενδιαφέρον, μέριμνα, φροντίδα, πρόνοια, αγάπη.
Εξ' άλλου, ο λόγος του Θεού είναι κατηγορηματικός. Για να φθάσουμε στην Βασιλεία του Θεού, πρέπει να περάσουμε από το κατώφλι του πλησίον.
*Στο" εμείς δεν υπάρχει μοναξιά.
*Στο "εμείς" δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Δίνουμε την παρουσία μας με αγάπη. Είμαστε εκεί διακριτικά.
*Το "εμείς" είναι συνώνυμο με την χαρά.
* Το "εμείς" είναι συνώνυμο με την πληρότητα.
* Το "εμείς" είναι συνώνυμο με την ευτυχία.
*Το "εμείς" είναι συνώνυμο με την σωτηρία.
Όμως, για να είμαι του "εμείς", κάποιες φορές χρειάζεται να κάνω βήματα προς τα πίσω.
Για να είμαι στο "εμείς" πρέπει να αποβάλλω τις ευθιξίες μου.
Να μην τροφοδοτώ τα πείσματά μου, την ισχυρογνωμοσύνη.
Το "εμείς" απαιτεί θυσίες. Το "εμείς" θέλει λεβεντιά.
Το "εμείς" είναι κατανόηση. Το "εμείς" Ενέχει την αρετή της ταπεινοφροσύνης, της προσφοράς, της συγνώμης, της πραότητος, της δικαιοσύνης, της θυσίας, της αγάπης.
Στο "εμείς" αναπαύεται ο Θεός της αγάπης.
Είναι ο Παράδεισος το "εμείς". Λοιπόν, ας "είμαστε του "εμείς".
Πηγή. Μηνιαίο ορθόδοξο χριστιανικό Περιοδικό. "Αγία Λυδία".
Σας ευχαριστώ
Δημήτριος Μητρόπουλος