Μετά από ένα χρόνο στην περιπέτεια της πανδημίας, τίποτα δεν είναι όπως ξεκίνησε. Αν στην πρώτη καραντίνα, του Μαρτίου, η παραμονή στο σπίτι λειτούργησε έως και ανακουφιστικά, καθώς έδωσε στους περισσότερους από εμάς πολύτιμο οικογενειακό χρόνο, στην πορεία οι ισορροπίες άλλαξαν.Η ψυχολογική πίεση από το φόβο απέναντι σε έναν άγνωστο ιό και η καθημερινή παρατεταμένη συμβίωση, χωρίς διαλείμματα για εργασία ή σχολείο, αποτέλεσαν ένα μίγμα που σε κάποιες περιπτώσεις αποδεικνύεται εκρηκτικό. Οι σχέσεις δοκιμάστηκαν, τα όρια της ατομικότητας και του προσωπικού χώρου χάθηκαν στις απαιτήσεις του κοινού εγκλωβισμού, ενώ οι εσωτερικές και εξωτερικές συναισθηματικές πιέσεις οδήγησαν πολλούς από εμάς σε πρωτόγνωρες καταστάσεις και ακόμα πιο πρωτόγνωρες εξωτερικεύσεις. Μήπως να ξανασυστηθούμε;
Με τις σκέψεις αυτές απευθυνθήκαμε στη συμβουλευτική ψυχολόγο Msc και συνεργάτη στην Α’ Ψυχιατρική Κλινική Παν/μίου Αθηνών-Αιγινήτειο Νοσοκομείο/Μονάδα Ψυχοεκπαίδευσης και Θεραπείας Οικογένειας, Μίνα Μαρούγκα.
Πώς εξηγεί τη μετατροπή του οικογενειακού περιβάλλοντος από ασφαλές λιμάνι των μελών της σε ασφυκτικό κλοιό μέσα στην πανδημία;