Περί Παιδείας ο λόγος. Αυτής της πολύπαθης αξίας, που περνάει από χέρι σε χέρι και οι νέοι εραστές της την χαϊδεύουν βιαστικά, προκειμένου να φύγει από πάνω της γρήγορα-γρήγορα το άρωμα των προηγούμενων (βέβαια, καμιά φορά, το άρωμα δεν αλλάζει, όπως φαίνεται). Η Παιδεία είναι ο τομέας εκείνος -και δυστυχώς ως τομέα την αντιμετωπίζουν όλοι οι κυβερνώντες μηδενός εξαιρουμένου, και όχι ως αξία- που με κάθε αλλαγή κυβέρνησης βιώνει βαθιές αλλαγές, τις περισσότερες φορές αψυχολόγητες και βιαστικές, προκειμένου να αλλάξει κάτι στο πόδι, τώρα αν είναι δυνατόν. Για το καλό των νέων, της επιστήμης, του πολιτισμού, της κοινωνίας. Και η γνωστή καραμέλα για τη σημασία της στην κοινωνία και στη ζωή, είναι το άλλοθι όλων όσοι την πιπιλάνε και συνήθως έχουν μαύρα μεσάνυχτα.
Τι προβλέπει το νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ, λοιπόν; Μα, ό,τι προέβλεπε κάποτε ο μιαρός κατά τους σημερινούς κυβερνώντες νόμος Διαμαντοπούλου! Τόσο πρόχειρα, τόσο άγαρμπα, τόσο αδέξια και με τόση δα μικρή μνήμη οι ιθύνοντες που μετά βδελυγμίας αποστρέφονταν το νομοσχέδιο της Άννας Διαμαντοπούλου -και καλώς, κατά τη γνώμη μου- σήμερα επιστρέφουν σε αυτό, όχι στο σύνολό του, ασφαλώς, αλλά στο κομμάτι που αφορά στην εκλογή των πρυτάνεων.
Η εφημερίδα «Το Βήμα» παρουσίασε την τελική έκδοση του νομοσχεδίου για την Παιδεία, η οποία συμπεριλαμβάνει το εξής κακόγουστο αστείο: οι σημερινοί πρυτάνεις είναι υποχρεωμένοι να διενεργήσουν πρυτανικές εκλογές μέσα στο 2016 σύμφωνα με τη νέα εκλογική διαδικασία, και αυτό σημαίνει ότι οι πρυτάνεις οι οποίοι έχουν εκλεγεί με τον προηγούμενο νόμο, πρέπει, προτού τελειώσει η θητεία τους, να πραγματοποιήσουν νέες εκλογές. Αν αυτό δεν είναι υποχρεωτική παύση των νομίμως εκλεγμένων πρυτάνεων, τι είναι; Κάπου από μακριά ηχούν στα αφτιά μου τα λόγια του Αλέξη το βράδυ της μεγάλης νίκης της ελπίδας, ότι δεν θα ξηλώσουν κανέναν. Πάνω στη χαρά του το είπε το παιδί...
Και επειδή δεν έχουμε όλοι μικρή μνήμη, κάτι ανάλογο είχε προτείνει η Άννα Διαμαντοπούλου, αυτός ο «φωστήρας», και ο ΣΥΡΙΖΑ τότε είχε λυσσάξει, κατηγορώντας την ότι επιχειρούσε να παύσει τους νομίμως εκλεγέντες πρυτάνεις. Τελικώς, δεν πέρασε της Αννούλας, διότι ο διάδοχός της ακύρωσε τη διάταξη.
Έλλειψη μνήμης; Ή κατάργηση της μνήμης;
Θα περίμενε κανείς από μια νέα ελπιδοφόρα κυβέρνηση να πράξει διαφορετικά σε αυτόν τον πολύπαθο τομέα. Να αφήσει τους πρυτάνεις να ολοκληρώσουν το έργο τους και τη θητεία τους, και να μην δημιουργήσει προβλήματα στη διοίκηση, λες και δεν έχουν κάμποσα προβλήματα τα πανεπιστήμια. Η Παιδεία απαιτεί βάθος χρόνου. Οι συνεχείς αλλαγές δεν κάνουν απολύτως τίποτα, παρά μόνο τρύπες στο νερό. Και θα περίμενε κανείς να έχει μεγαλύτερη μνήμη ως προς τα πεπραγμένα των πελατειακών προηγούμενων κυβερνήσεων που κοίταζαν να ξηλώσουν τους προηγούμενους και να βάλουν δικούς τους.
Το ζήτημα είναι ότι αν πραγματικά θέλει η οποιαδήποτε κυβέρνηση να αλλάξει τα πράγματα προ το καλύτερο στην Παιδεία, πρέπει να το κάνει βήμα-βήμα και να ξεκινήσει από τα κακώς κείμενα στο Νηπιαγωγείο. Οι μεταρρυθμίσεις από τα πάνω και οι συνεχείς αλλαγές στη βαθμολόγηση, στον τρόπο εξέτασης των υποψηφίων για την τριτοβάθμια εκπαίδευση μόνο κακό κάνουν. Μια μεταρρύθμιση σε βάθος χρόνου, θα απέδιδε καρπούς. Θα χαιρόμουν πραγματικά αν έβλεπα ότι αυτή η κυβέρνηση θα άφηνε τους πρυτάνεις να κάνουν τη δουλειά τους, τη δουλειά που με δημοκρατικές διαδικασίες ορίστηκαν να κάνουν. Ή μήπως θεωρούν ότι είναι πιο δημοκρατικό και οι φοιτητές να ψηφίζουν για πρυτάνεις, όπως προβλέπει το νέο νομοσχέδιο, ευτυχώς με μικρότερο ποσοστό αυτή τη φορά; Χωράει πολλή συζήτηση αυτό και μένει να αποδειχθεί στην πορεία αν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για να επανέλθει αυτό το σύστημα στα πανεπιστήμια.
Γαλανιάδη Εύα