Με το κλείσιμο της συγκομιδής στην Ιταλία, που γίνεται αυτή την εβδομάδα, με μια σημαντική πτώση της παραγωγής - η οποία μάλλον δεν έφτασε τους 250.000 τόνους- οι αγοραστές στράφηκαν προς τις παραγωγικές περιοχές όπως η Ελλάδα, όπου η συγκομιδή βρίσκεται στο μέγιστο στάδιο ανάπτυξης και με σημαντικές αδυναμίες αντίστασης της προσφοράς, όπως η έλλειψη ρευστότητας και ικανοποιητικών υποδομών αποθήκευσης.
Έτσι στις ιταλικές αγορές οι τιμές έμειναν σταθερές φρενάροντας και την ανοδική τάση των τιμών στην Ισπανία. Πρέπει να σημειωθεί όμως ότι στην Ισπανία η μέχρι τώρα άνοδος των τιμών ξεπέρασε και τα επίπεδα της προπέρσινης ελαιοκομικής περιόδου όταν η ισπανική παραγωγή είχε υποστεί μια πτώση του 62% σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο, ενώ εφέτος η πτώση υπολογίζεται ότ uα είναι μεγαλύτερη και η ποιότητα χειρότερη.
Έτσι στις ιταλικές αγορές οι τιμές έμειναν σταθερές φρενάροντας και την ανοδική τάση των τιμών στην Ισπανία. Πρέπει να σημειωθεί όμως ότι στην Ισπανία η μέχρι τώρα άνοδος των τιμών ξεπέρασε και τα επίπεδα της προπέρσινης ελαιοκομικής περιόδου όταν η ισπανική παραγωγή είχε υποστεί μια πτώση του 62% σε σχέση με την προηγούμενη περίοδο, ενώ εφέτος η πτώση υπολογίζεται ότ uα είναι μεγαλύτερη και η ποιότητα χειρότερη.
Μόνο στα μέσα του Γενάρη, όταν η ισπανική παραγωγή θα κλείνει προς το τέλος της, θα γίνει πιο ευδιάκριτο το σενάριο στο οποίο θα κινηθούν οι αγορές κατά την ελαιοκομική περίοδο 2014/15.
Προσθέτουμε στο πιο πάνω σχόλιο μας που είναι εκείνο της προηγούμενης εβδομάδας ότι η εκτίναξη των τιμών σε αστρονομικά επίπεδα στην ιταλική αγορά αν θα παράσυρε τις τιμές στις εξαρτώμενες απ’ αυτήν αγορές χύμα ελαιολάδου (Ελλάδα, Ισπανία και άλλες μεσογειακές χώρες) σε επίπεδα με ίδια ποσοστιαία διαφορά με εκείνη των προηγουμένων ετών, ήτοι περίπου 30% για την Ισπανία και 17-20 % για την Ελλάδα, το ισπανικό ελαιόλαδο θα έπρεπε σήμερα να πληρώνεται στον ισπανό παραγωγό λίγο πιο κάτω από τα 4 €/κιλό και το ελληνικό γύρω τα 4,5 €/κιλό. Στο κόστος αυτό θα πρέπει να προστεθεί άλλο ένα 10% περίπου για την εμπορία και την μεταφορά που θα ανέβαζε ίσως το συνολικό κόστος πρώτης ύλης για τους ιταλούς εισαγω-εξαγωγείς κοντά στα 5 €/κιλό.
Ένα τέτοιο κόστος είναι αδύνατο να μεταφερθεί εξ ολοκλήρου στην κατανάλωση, σε ευρωπαϊκό και διεθνές επίπεδο. Από εδώ και η προσπάθεια καθήλωσης των τιμών σε όσο χαμηλότερα επίπεδα. Σε αυτό οι ιταλοί βιομήχανοι έχουν σύμμαχο τους και μεγάλο μέρος των ισπανών εξαγωγέων. Όμως η αποθηκευτική ικανότητα του ισπανικού ελαιουργικού συστήματος επιτρέπει σήμερα τιμές πολύ πλησίον των ελληνικών.