2) «Ο Ελληνισμός που διατηρήθηκε και μεγαλούργησε στα δίσεκτα χρόνια της Τουρκοκρατίας χάρη στον επιτυχημένο θεσμό των κοινοτήτων, δεν μπόρεσε να προσαρμοστεί στη νέα κατάσταση. Οι κάτοικοι της κοινότητας γνωρίζονται μεταξύ τους, έχουν κοινά ενδιαφέροντα και συμφέροντα, τους απασχολούν τα ίδια προβλήματα (διάθεση παραγωγής τους, ύδρευση, αποχέτευση, οδικό δίκτυο κτλ.). Με τη συνένωσή τους σε δήμους η επίλυση των προβλημάτων τους μεταφέρεται αλλού, στο δημοτικό συμβούλιο, όπου η συμμετοχή εκπροσώπων τους μπορεί να είναι ανίσχυρη έως ανύπαρκτη. Η δημοτική αρχή δεν γνωρίζει ούτε μπορεί να ασχολείται με όλα τα τοπικά διαμερίσματα στον ίδιο βαθμό. Αυτό εκλαμβάνεται ως αδιαφορία της. 3) Το σπουδαιότερο όμως είναι ότι ο νέος θεσμός ευνοεί πάρα πολύ τη διαπλοκή και τη διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, ιδίως αυτού που προέρχεται από τα λεγόμενα “κοινοτικά πακέτα”. Δηλαδή: α. Δήμαρχος δεν εκλέγεται πάντα ο ικανότερος και δικαιότερος, αλλά συνήθως ο διαπλεκόμενος και διαθέτων άφθονο χρήμα. Τα ποσά που ξοδεύονται για την εξαγορά ψήφων και συνειδήσεων είναι εξωφρενικά. […] Και όσοι δεν έχουν <χρήματα>, παρά τα τυχόν προσόντα τους (ευσυνειδησία, διοικητικές ικανότητες, αγάπη για τον τόπο τους και τους συνδημότες) είναι καταδικασμένοι σε αποτυχία. Οι διαπλεκόμενοι συνεργάζονται αγαστά με υποψηφίους νομαρχιακούς συμβούλους και οικονομικούς παράγοντες του τόπου (δώσε χρήμα και ψήφους για να πάρεις μετά ό,τι ζητήσεις). “Σε στηρίζω στη Νομαρχία, με στηρίζεις στον Δήμο” κ.ά. είναι συνήθεις “τράμπες” και όχι οι μόνες. β. Όλοι γνωρίζουμε, το φροντίζουν αυτό ο εκάστοτε πρωθυπουργός και ο υπουργός οικονομικών, ότι η Οικονομία μας δεν πάει καλά. Πώς εξηγείται επομένως η θέσπιση πληθώρας θέσεων αντινομαρχών και αντιδημάρχων, όλων εμμίσθων; Όταν οι νομαρχίες είχαν πολλές αρμοδιότητες, υπήρχε μόνον ΕΝΑΣ νομάρχης και τα έβγαζε πέρα μια χαρά, τώρα που οι Νομαρχιακές Αυτοδιοικήσεις έχουν αποψιλωθεί εντελώς, τι χρειάζονται σ’ έναν νομό ΤΕΣΣΕΡΙΣ ή και περισσότεροι αντινομάρχες και επί πλέον γενικός γραμματέας και διευθυντής; Ακόμα και σε καταχρεωμένους δήμους τι χρειάζονται ΠΕΝΤΕ αντιδήμαρχοι; γ. Με τον σχετικό νόμο επιτρέπεται να είναι υποψήφιοι νομαρχιακοί σύμβουλοι (και αυτοί βεβαίως εκλέγονται) υπάλληλοι της Νομαρχίας (από προϊστάμενοι υπηρεσιών έως κλητήρες). Οι προϊστάμενοι με την εξουσία που διαθέτουν επηρεάζουν τους πολίτες και μετατρέπουν τα υπηρεσιακά τους γραφεία σε πολιτικά γραφεία, παραμελώντας την άσκηση των καθηκόντων τους. Και πώς αυτοί εφαρμόζουν τους νόμους ισότιμα απέναντι στους ψηφοφόρους τους και τους άλλους πολίτες; Ακόμα πώς δικαιολογείται το γεγονός, κλητήρες της Νομαρχίας να εκλέγονται νομαρχιακοί σύμβουλοι, να χρίζονται αντινομάρχες και να είναι “προϊστάμενοι” (έστω και για ένα δυο χρόνια) των φυσικών προϊσταμένων τους; Η παράλυση των υπηρεσιών των Νομαρχιακών Αυτοδιοικήσεων, ιδίως κατά τις προεκλογικές περιόδους, είναι πλέον ολοφάνερη. […]
Με όλα τα παραπάνω, ποιος σοβαρός και τίμιος πολίτης επιθυμεί πλέον να μπει στη διαδικασία της εκλογής του ως νομάρχης ή δήμαρχος, ως νομαρχιακός ή δημοτικός σύμβουλος; Βεβαίως υπάρχουν και λαμπρές εξαιρέσεις, που επιβεβαιώνουν τον κανόνα. Αλλά και να εκλεγούν, σίγουρα θα “αποτύχουν”, θα απογοητευτούν σύντομα και θα τα “παρατήσουν” […].
Έτσι τα λεγόμενα του Περικλή, διά χειρός Θουκυδίδη, ότι στην περίφημη αθηναϊκή δημοκρατία του 5ου αιώνα π.Χ. “τον μη μετέχοντα στα κοινά δεν τον θεωρούσαν φιλήσυχο πολίτη αλλά άχρηστον”, στις μέρες μας δεν έχουν πια καμιά ισχύ».
Δυστυχώς τα όσα γράφαμε τότε επαληθεύονται διαρκώς, ιδίως δε τώρα με την εφαρμογή και του “Καλλικράτη” (Ν. 3852/2010 (ΦΕΚ 87, τ. Α΄/7-6-2010) «Νέα Αρχιτεκτονική της Αυτοδιοίκησης και της Αποκεντρωμένης Διοίκησης – Πρόγραμμα Καλλικράτης», ο οποίος ήρθε να διαλύσει ό,τι απέμεινε από τον “Καποδίστρια”. Και έτσι η ηθική δολοφονία των δύο αυτών μεγάλων ανδρών συνέβη στις μέρες μας από τους μαθητευόμενους μάγους του ΠΑ.ΣΟ.Κ., βοηθούσης και της χωρίς κανένα σχέδιο και ιδεολογία Νέας Δημοκρατίας. Τα δύο αυτά κόμματα, με την αποδοχή του Συνασπισμού της Αριστεράς, και με μόνη εξαίρεση, προς τιμήν του, το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, κατάφεραν μέσα σε λίγα χρόνια να νοθεύσουν ή και να καταργήσουν στην ουσία τον ιστορικό θεσμό της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως και να διαλύσουν την ελληνική ύπαιθρο. Οι λεγόμενοι “Καποδιστριακοί” δήμοι, εκτός από μερικές εξαιρέσεις, όχι μόνο δεν συνέβαλαν στην πρόοδο και ανάπτυξη αλλά το μόνο που κατάφεραν ήταν να δημιουργήσουν υπέρογκα χρέη και να καταστούν συνώνυμοι της Διαφθοράς. Η παντελής έλλειψη ελέγχου και τιμωρίας των αιρετών της μίζας και της αρπαχτής οδήγησε σ’ αυτό το θλιβερό φαινόμενο. Και δεν έφτανε αυτό ήρθε και ο “Καλλικράτης”, που, με τις τερατώδεις συνενώσεις των δήμων, ουσιαστικά κατάργησε παντελώς την Τοπική Αυτοδιοίκηση με το υπερσυγκεντρωτικό σύστημα που καθιέρωσε οδηγώντας τις τοπικές κοινωνίες σε πλήρη διάλυση. Τώρα όλοι ομολογούν ότι ο “Καλλικράτης” απέτυχε παταγωδώς και κατέστη συνώνυμο της Συμφοράς.
Οι συνενώσεις των κοινοτήτων με το σχέδιο “Ι. Καποδίστριας” το 1997 έγινε υποχρεωτικά και παρά τις έντονες αντιδράσεις και διαμαρτυρίες των τοπικών κοινωνιών σ’ αυτό. Σε όσες κοινότητες έγιναν δημοψηφίσματα το αποτέλεσμα ήταν σχεδόν “καθολικό όχι στις συνενώσεις”. Πολλοί δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί (όπως ο Γ.-Α. Μαγκάκης), άνθρωποι της αυτοδιοίκησης, όπως ο παλαιός και επιτυχημένος κοινοτάρχης Μανώλης Γλέζος, κ.ά., αρθρογράφησαν στον τοπικό και αθηναϊκό τύπο εναντίον των υποχρεωτικών συνενώσεων. Ιδιαίτερα στον Ν. Τρικάλων η αντίδραση ήταν καθολική, εκτός από μερικά χωριά, όπου βρήκε πρόσφορο έδαφος η κυβερνητική προπαγάνδα που υποστήριζε ότι έτσι θα αναμορφωθεί η ύπαιθρος και όλα θα λειτουργούν καλύτερα. Οι φωνές της λογικής δεν εισακούστηκαν.
Πέρα από την ουσιαστική κατάργηση των οργανισμών πρώτου βαθμού αυτοδιοίκησης (δήμων και κοινοτήτων), ήρθε με τον “Καποδίστρια” και τον “Καλλικράτη” και η κατάργηση των ιστορικών Νομαρχιών με την υπερσυγκέντρωση της κουτσουρεμένης εξουσίας (;) στις Περιφέρειες και τις Περιφερειακές Ενότητες. Κατάργησαν οι ανιστόρητοι τον ιστορικό τίτλο του Νομάρχη αντικαθιστώντας τον με τον κακόηχο και αδόκιμο του Αντιπεριφερειάρχη (!) αποδεικνύοντας ότι η μόνη ικανότητά τους είναι η δημιουργία αστείων νεολογισμών, χωρίς υπόβαθρο και χωρίς κανένα αντίκρισμα. Τόσες δεκαετίες οι ψευτοπροοδευτικοί σκότωσαν την πλούσια ελληνική γλώσσα με ακατανόητους νεολογισμούς της δεκάρας, που ωστόσο τους επένδυαν με προοδευτικότητα, σε σημείο που να τους μιμούνται και οι ανεπαρκείς και ανιστόρητοι πολιτευόμενοι της Νέας Δημοκρατίας, οι οποίοι είναι εξίσου υπεύθυνοι με τους πρώτους για την κατάντια μας.
Δεν γνώριζαν οι λαλίστατοι κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποι ότι οι ευρείς δήμοι ήταν ξενόφερτο διοικητικό σύστημα, ξένο εντελώς προς το κοινοτικό καθεστώς των Ελλήνων που εφαρμόστηκε με επιτυχία ακόμα και στα χρόνια της Τουρκοκρατίας; Δεν γνώριζαν ότι το καθεστώς των μεγάλων δήμων το έφεραν στην Ελλάδα οι Βαυαροί επί Όθωνος και το εφάρμοσαν με το ΒΔ της 27-12-1833 (8-1-1834) “Περί του σχηματισμού και της διαιρέσεως των δήμων”(ΦΕΚ 3/10-1-1834) ιδρύοντας τότε στη μικρή Ελλάδα 455 δήμους, τους οποίους με Βασιλικά Διατάγματα που εξέδωσαν από το 1840 έως το 1845 τους μείωσαν σε 280; Και δεν γνώριζαν ακόμα, οι πολύξεροι, ότι αυτοί οι δήμοι καταργήθηκαν από την Κυβέρνηση του μεγάλου πολιτικού Ελευθερίου Βενιζέλου με τον Ν. ΔΝΖ΄/10-12-1912 «Περί συστάσεως δήμων και κοινοτήτων» ως αποτυχημένοι; Ο νόμος αυτός, με τον οποίο καταργήθηκαν οι ευρείς, αναποτελεσματικοί και ξένοι προς την ελληνική κοινοτική παράδοση δήμοι, δημιούργησε τις κοινότητες και λίγους δήμους (από 695 περιορίστηκαν σε 20 στην τότε Ελλάδα της Μελούνας) μόνο στις μεγάλες πόλεις. Το σύστημα αυτό λειτούργησε επιτυχώς ως το 1998.
Το 1910 ο Ελ. Βενιζέλος στη Βουλή καταφέρθηκε εναντίον του ισχύοντος τότε δημοτικού συστήματος, το οποίο θεώρησε, μέχρις ενός σημείου, ως υπεύθυνο για την Επανάσταση του 1909. «Σύστημα δημοτικόν στηριζόμενον επί του δήμου, ο οποίος απετελέσθη από τμήμα της Χώρας αυθαιρέτως χαραχθέν επί του Γεωγραφικού Χάρτου και ο οποίος εστερημένος οργανικής ζωής, απέβη, από σχολείον διαπαιδαγωγήσεως του λαού, από παράγων κοινωνικής ζωής και κοινωνικής προόδου διά την χρήσιν των ελευθέρων θεσμών, όργανον καταδυναστεύσεως του λαού, εις χείρας των πολιτικών φατριών». Με βάση τις επαγγελίες αυτές ψηφίστηκε ο Ν. ΔΝΖ΄ του 1912, του οποίου οι διατάξεις συνιστούν αναμφισβήτητα πρόοδο και θέτουν τις υγιείς αρχές της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως.
Το 1926, επί επαναστατικής κυβερνήσεως Γεωργίου Κονδύλη, με το ΝΔ της 17-9-1926 “περί κωδικοποιήσεως εις ενιαίον κείμενον νόμου της νομοθεσίας περί δήμων …” (ΦΕΚ 316/1926) κωδικοποιήθηκαν σε ένα ενιαίο κείμενο νόμου όλες οι ισχύουσες διατάξεις, που αναφέρονταν στους δήμους της χώρας και είχαν εκδοθεί από το 1836 μέχρι το 1926. Αυτό το κωδικοποιημένο κείμενο ονομάστηκε “Κώδιξ νομοθεσίας περί δήμων και κοινοτήτων” και καθόριζε ότι Δήμοι είναι όλες οι πρωτεύουσες των νομών ασχέτως πληθυσμού και όλες οι πόλεις που έχουν πληθυσμό 10.000 κ. και πάνω (άρθρο 1).
Και αντί να διορθώσουν τις όποιες αδυναμίες είχαν παρουσιαστεί σε ορισμένους αυτοδιοικητικούς οργανισμούς, τα “πρωτογενή κύτταρα δημοκρατίας”, ήρθαν οι φωστήρες της πολιτικής, 100 χρόνια μετά, να δημιουργήσουν τους «Καποδιστριακούς Δήμους» με τον Ν. 2539/1997 (ΦΕΚ 244, τ. Α΄/1997), του οποίου το αποτέλεσμα ήταν προδιαγεγραμμένο: παταγώδης αποτυχία και μετατροπή της Τοπικής Αυτοδιοικήσεως σε εστία ανεξέλεγκτης διαφθοράς. Και σαν να μην έφθανε αυτό, επακολούθησε πριν από έναν χρόνο η υπερσυγκέντρωση στους λεγόμενους «Καλλικρατικούς Δήμους», που επέφερε την πλήρη διάλυση της Τ. Α. και τον μαρασμό των τοπικών κοινωνιών.
Σήμερα οι πάντες ομολογούν την αποτυχία. Μόνο τα λεγόμενα κόμματα εξουσίας, αυτά που έχουν δώσει γη και ύδωρ στους Ευρωπαίους ξεπουλώντας την Ελλάδα, όχι μόνο δεν αρθρώνουν λέξη αλλά οραματίζονται και άλλες συνενώσεις! Είναι, έλεγαν και λένε, επιταγή της Ευρώπης η σύσταση μεγάλων δήμων! Μα οι δήμοι στις άλλες χώρες της Ευρώπης είναι ασυγκρίτως περισσότερο χρεωμένοι από τους δικούς μας! Φαίνεται απίστευτο αλλά έτσι είναι. Επομένως γιατί πρέπει να μιμούμαστε άκριτα τους άλλους και να δεχόμαστε τις εντολές τους; Προσφάτως άλλωστε με τις συνταγές τους για τα Μνημόνια έδειξαν πόσο άσχετοι είναι.
ΤΡΙΦΥΛΙΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ