Είναι κοινός τόπος ότι η εικονογραφία της Αθηνάς ορίζεται στην Αθήνα και ότι ο υποδειγματικός τύπος του λατρευτικού της αγάλματος των κλασικών χρόνων, η φειδιακή Παρθένος,1 είναι το κορύφωμα μιας σταθερής εξελικτικής πορείας της εικόνας της θεάς, πού κατά την επικρατέστερη μέχρι τώρα άποψη πραγματοποιήθηκε αποκλειστικά και εξ ολοκλήρου πάνω στο αττικό έδαφος. Τα στάδια εξέλιξης μετά το ανάθημα του Αγγελίτου δένονται κατά κανόνα με το όνομα του Φειδία, θεωρούνται προσωπική του δημιουργία και η διερεύνησή τους υπηρετεί τη σπουδή της εξαιρετικής αυτής καλλιτεχνικής προσωπικότητας.2 Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η φειδιακή Παρθένος ελάχιστα δένει με τα πριν, όπως και με τα αμέσως μετά. Και αυτό οφείλεται εν μέρει στο ότι η κιμώνεια φάση, τόσο στο έργο του Φειδία όσο και στη γενικότερη ιστορία του αγαλματικού τύπου, παραμένει ακόμη σκοτεινή. Έτσι γίνεται ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη η μαρτυρία που παρέχει ένα πρωτότυπο χάλκινο αγαλμάτιο της θεάς από την περίοδο αυτή -έστω κι αν η μαρτυρία δεν προέρχεται απευθείας από τον αττικό καλλιτεχνικό χώρο.