Απλά τράβηξαν το μάρμαρο. Έπειτα σιωπή, σαν όλα προς στιγμή να βουβάθηκαν. Ένας λυγμός και μετά το σύννεφο άφησε βροχή.
Περπατούσαμε μόνοι. Η απόσταση από το κοιμητήριο στο χωριό έμοιαζε ατελείωτη. Έτσι γίνεται πάντα. Ο χρόνος ορίζεται από το συναίσθημα, αν και μετριέται με βάση τον ήλιο. Όταν το φως κυριαρχεί, έχουμε μέρα και όταν αδυνατίζει ή και αποχωρεί, νύχτα. Στη βάση των παραπάνω αντιθέσεων τοποθετείται η ώρα. Όταν πενθείς, επιμηκύνεται, ενώ στη χαρά μικραίνει ή ακόμη και εξαφανίζεται ως όρος. Σκέφτομαι πως σε τούτη τη γη τα βήματα του ανθρώπου ηχούν από αιώνες. Άλλοτε ξυπόλητα, με τακούνια και φούντες, με σόλα, προκαδούρα ή κρεπ, με λάστιχο ή ακόμη και με ξύλο, μαρτυρούν τον ήχο της καρδιάς. Η γη, πράσινη ή ξερή από την ανομβρία, ασφάλτινη ή ακόμη και πατημένη απλά, θυμίζει ένα κυκλικό τεντωμένο δέρμα. Σαν ένα τύμπανο συγχρονίζεται με τα ερεθίσματα. Συνήθως το αποτέλεσμα είναι αδιάφορο. Όταν υπάρχει ρυθμός αρχίζουν οι έρωτες στην επιφάνεια. Το νοιώθεις άλλωστε. Οι χοροί των παλαιών ανθρώπων θυμίζουν κύκλο που απελευθερώνει τη δύναμη. Απόλυτος συγχρονισμός δεν έχει υπάρξει. Αν τούτο συμβεί, ποτέ ξανά ο κόσμος δεν θα είναι ο ίδιος.
