Στη συζήτηση του θέματος της αειφορίας και βιώσιμης ανάπτυξης προστασίας του φυσικού κεφαλαίου στον Κυπαρισσιακό κόλπο στο Περιφερειακό συμβούλιο της 21 Δεκεμβρίου ο επικεφαλής της Δημοκρατικής Πελοποννησιακής Συνεργασίας Παναγιώτης Αλευράς αφού επισήμανε την απουσία σημαντικών φορέων της περιοχής (επειδή δεν προσκλήθηκαν), όπως του προέδρου της Τοπικής Κοινότητας Ελαίας, ανέφερε ότι το θέμα είναι αρκετά σοβαρό, έχει αναστατώσει την τοπική κοινωνία για μια 10ετία τουλάχιστον και δεν προσφέρεται για αντιπολιτευτικές κορώνες καθώς και για κομματικές ή άλλου είδους σκοπιμότητες.
Τόνισε ιδιαίτερα ότι ο κυπαρισσιακός κόλπος από τον Αλφειό μέχρι την Κυπαρισσία είναι μια περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους οικοσύστημα και διακρίνεται για τη μεγάλη οικολογική, αισθητική, γεωμορφολογική και παιδαγωγική αξία.
Ο κ. Αλευράς στην ομιλία του μεταξύ άλλων επεσήμανε:
«Χρέος της πολιτείας ήταν και είναι η προστασία, η διατήρηση και η διαχείριση της φύσης και του τοπίου ως φυσική κληρονομιά και πολύτιμου εθνικού πόρου.
Όφειλε και οφείλει να λάβει μέτρα, να θέσει όρους και να θεσπίσει θεσμικό πλαίσιο προστασίας του Κυπαρισσιακού Κόλπου.
Να προστατευθούν δηλαδή πρώτον οι σπάνιοι οικότοποι, ιδίως των αμμοθινικών σχηματισμών και των παράκτιων δασών πεύκης σε απόσταση όχι μεγαλύτερη των 100-200 μέτρων από την θάλασσα. Δεύτερον η αποτελεσματική προστασία της θαλάσσιας χελώνας caretta caretta. Τρίτον η διατήρηση του εντυπωσιακού μωσαϊκού της βλάστησης από σπάνια είδη χλωρίδας και πανίδας.
Δυστυχώς έχουν περάσει πολλά χρόνια απραξίας και «ένοχης» αδράνειας από την πολιτεία. Αυτή την απουσία της πολιτείας εκμεταλλεύτηκαν επιχειρηματικά συμφέροντα που «ορέγονται» τα «φιλέτα» του κυπαρισσιακού κόλπου αδιαφορώντας για το περιβάλλον το οικοσύστημα και τη θαλάσσια χελώνα. Αλλωστε είναι γνωστές οι προσπάθειες κάποιων επιτήδειων να χαρακτηρισθεί το 2010, ο χωμάτινος δρόμος από Αγιαννάκη- Ελαία ως δημοτικός με σκοπό τη δυνατότητα οικοδόμησης.
Συγκεκριμένα από το 2002 εκκρεμούσε η κατάρτιση – έκδοση Π.Δ. , σύμφωνα με το Ν. 3937/11 για:
α) Κήρυξη ως Προστατευόμενη Περιοχή.
β) Δημιουργία Ζωνών με συγκεκριμένες χρήσεις και περιορισμούς με γνώμονα τις οικολογικές απαιτήσεις.
γ)Σύσταση και δημιουργία Φορέα Διαχείρισης , με σκοπό τον έλεγχο της περιοχής και την εφαρμογή των δράσεων που θα προβλέπονται από το Π.Δ.
Με καθυστέρηση λοιπόν 12 χρόνων και μετά από πιέσεις , οργανώσεων , φορέων της περιοχής και κυρίως της Ε.Ε. το φθινόπωρο του 2014 λίγο πριν τις εκλογές, το ΥΠΕΚΑ συνέταξε Σχέδιο Π.Δ. , το οποίο προέβλεπε και πρότεινε τη δημιουργία περιφερειακού πάρκου. Σημειωτέον η Ε.Ε. έχει παραπέμψει την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για παράβαση κοινοτικής οδηγίας (εκδικάζεται στις 13-1-2016).
Άλλωστε η πρώτη κρούση της Ε.Ε. έγινε το 2010 για παράβαση της οδηγίας 92/43/ΕΟΚ . Μάλιστα η πολιτεία για να δείξει το ενδιαφέρον της, ανέστειλε το καλοκαίρι του 2013 την έκδοση οικοδομικών αδειών σε όλη την περιοχή με ότι αυτό συνεπάγεται για την τοπική οικονομία. Ακόμη και σήμερα οι ιδιοκτήτες είναι εγκλωβισμένοι σε αυτή την απόφαση (παρατάθηκε τον Ιούλιο του 2015 για ένα (1) χρόνο).
Απερρίφθη όμως το Π.Δ από το ΣΤΕ, γιατί μεταξύ των άλλων άφηνε «παράθυρα» , επιτρέποντος τη δόμηση ακόμα και στον πυρήνα του οικοτόπου. Δηλαδή μεταξύ των αμμοθινών και του δάσους (από Ελαία- Αγιαννάκη) αφήνεται ζώνη η οποία χαρακτηρίζεται γεωργική και μπορεί να οικοδομηθεί. Η συγκεκριμένη έκταση περιλαμβάνει και αυτή στην οποία προϋποθέτει επιχειρηματική δραστηριότητα , ανέγερσης παραθεριστικών κατοικιών. Για αυτό άλλωστε φορείς και κάτοικοι της περιοχής αντιδρούν και διαμαρτύρονται.
Είναι κατανοητή η αγωνία και της προηγούμενης Δημοτικής Αρχής και της σημερινής, για το μέλλον και την ανάπτυξη της περιοχής. Το μέλλον όμως διαμορφώνεται με συγκερασμό απόψεων όλων των φορέων, με επιστημονικά κριτήρια , οικολογική ευαισθησία και αναπτυξιακή προοπτική.
Κλείνοντας θέλω να τονίσω ,ότι δεν χρειάζονται «δαιμονοποιήσεις», άσκοποι χαρακτηρισμοί και ταμπέλες για το πώς θα ονομασθεί η περιοχή, χρειάζεται όμως σύντομα το ΥΠΕΚΑ να δώσει προς διαβούλευση το νέο Σχέδιο Π.Δ. το οποίο να βασίζεται στη Κοινή Αντίληψη των κατοίκων της περιοχής που συμπυκνώνεται στη φράση, «ούτε τσιμεντοποίηση ούτε ερημοποίηση» της περιοχής , αλλά ήπιας μορφής ανάπτυξης με σεβασμό στο περιβάλλον.»