Κοινώς, τα μεγάλα συμφέρονται επιχείρησαν να βάλουν χέρι στα περιουσιακά στοιχεία της Αργεντινής μέσω της κεντρικής τράπεζας και έφαγαν… πόρτα, διότι η κυβέρνηση της χώρας έθεσε και θέτει, από το 2001 που υπήρξε η χρεοκοπία για ποσό 95 δισ. δολαρίων τα συμφέροντα του λαού της πάνω από αυτά των δανειστών. Δεν έριξε την πιστολιά στο ΔΝΤ για ένα ευτελές ποσό και μετά γύρισε την κάνη του όπλου προς το μέρος της υπογράφοντας ένα σκληρό μνημόνιο όπως έγινε πρόσφατα στην Ελλάδα, αλλά τήρησε τις δεσμεύσεις της απέναντι στους πολίτες. Όσοι δεν δέθηκαν το 2005 και το 2010 να ανταλλάξουν τα ομόλογα που διακατείχαν με μεγάλο «κούρεμα» δεν πρόκειται να εισπράξουν ποτέ τίποτα. Αυτό λέει η απόφαση του εφετείου, απορρίπτοντας επί της ουσίας την αγωγή που υπέβαλαν οι επενδυτές της NMLCAPITAL Ltd. and EM Ltd., επεδιώκοντας να υπάρξει απόφαση ότι η κεντρική τράπεζα της Αργεντινής είναι το «alter ego» της χώρας και είναι υποχρεωμένη να τους πληρώσει το ποσό των 2,6 δισ. δολαρίων. Από τη σκληρή στάση αυτή που κρατάει η Αργεντινή απέναντι στους πιστωτές μετά τη χρεοκοπία του 2001, σήμερα η χώρα είναι η 3η μεγαλύτερη οικονομία στη Λατινική Αμερική, το Εθνικό Ακαθάριστο Προϊόν της αυξήθηκε κατά 60% μέσα σε μια δεκαετία και ο ρυθμός ανάπτυξής της είναι χειρότερος μόνο από αυτόν της Κίνας. Έχει ωστόσο και ηγέτες.
Η Κριστίνα Φερνάντες έχει αποδείξει πώς... φοράει παντελόνια. Το δημόσιο χρέος της μειώθηκε από το 169% στο 49% και συνεχίζει μειούμενο εξαιτίας του πρωτογενούς και εμπορικού της πλεονάσματος. Ακόμα πιο εντυπωσιακό (και σημαντικό για τους πολίτες) είναι η αύξηση του κατά κεφαλήν εισοδήματος που διπλασιάστηκε σε λιγότερο από 8 χρόνια μετά τη χρεοκοπία. Η ανεργία έπεσε από το 25% το 2001 στο 7,2% ήδη από το 2013 ενώ το ποσοστό των πολιτών της χώρας που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας έπεσε από το 36% στο 22% (αφού πρώτα όμως έφτασε στο 48% τα δύο πρώτα χρόνια μετά την χρεοκοπία), ενώ το 2010 είχε πέσει στο ιστορικό χαμηλό του 12%. Οι επενδύσεις στη χώρα από την στιγμή που η κυβέρνηση της Αργεντινής δέχτηκε τη βοήθεια του ΔΝΤ έπεσαν από το 21% στο 10% επί του ΑΕΠ, ενώ από την στιγμή που οι εκπρόσωποί της έφυγαν από την Αργεντινή οι επενδύσεις ανέκαμψαν και ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο μέχρι και στο 27% επί του ΑΕΠ (το οποίο όπως είπαμε είχε σχεδόν διπλασιαστεί) το 2010. Αυτό δεν σημαίνει ότι το «κούρεμα» του χρέους δημιούργησε συνθήκες παραδείσου στην Αργεντινή. Ο πληθωρισμός (επίσημος και ανεπίσημος) εκτινάχθηκε μετά την αποσύνδεση του πέσος από το δολάριο και τα εισαγόμενα προϊόντα έγιναν ακριβά, προκαλώντας προβλήματα στη μεσαία τάξη. Δόθηκε ταυτόχρονα όμως η ευκαιρία στους πολίτες να παράξουν και να κάνουν τα εγχώρια προϊόντα τους ανταγωνιστικά