Κανονικά ο μόνος όρκος που θα έπρεπε να υπήρχε είναι:
ποτέ να μην πιέσω κάποιον να ορκιστεί,
κανέναν να μην πιέσω να απαντήσει στην ερώτησή μου,
ποτέ να μην ασκήσω ψυχολογική πίεση, γενικά.
Αλλά επειδή αυτός είναι όρκος στην φανταστική τέλεια κοινωνία των αυτόνομων και ώριμων πολιτών, και η κοινωνία αυτή δεν υπάρχει (ακόμα), έχουν θεσπιστεί διάφορα είδη όρκων:
ΔΙΚΑΣΤΙΚΟΣ ΟΡΚΟΣ:
Στα δικαστήρια ο Πρόεδρος του Δικαστηρίου αναγκάζει τους μαρτύρους να ορκιστούν πως θα πουν την αλήθεια.
Ας προσέξουμε πως δεν ζητά όρκο από τον κατηγορούμενο , του αφήνει το δικαίωμα να πει ψέματα με την πρόφαση ότι υπερασπίζει τον εαυτό του. Ούτε ζητά όρκο αληθείας από τους δικηγόρους γιατί είναι η δουλειά τους να λένε ψέματα, να υπερβάλλουν. Είναι σίγουρο πως σε άλλες εποχές στον Μεσαίωνα θα ήταν υποχρεωτικός ο όρκος για όλους αυτούς, και ήταν μεγάλο αδίκημα η ψευδορκία. Ας θυμηθούμε πως ο Γαλιλαίος, όταν ήταν κατηγορούμενος, ορκίστηκε ψεύτικα πως: δεν κινείται η γη, για να γλυτώσει το θάνατο, και μετά είπε ιδιωτικά το γνωστό: και όμως κινείται…
Ο όρκος στα αγγλικά δικαστήρια είναι κάπως σύνθετος:
Λέει: ορκίζομαι να πω την αλήθεια, όλη την αλήθεια, και τίποτα άλλο εκτός από αλήθεια. Δηλαδή δεν θα πει μέρος της αλήθειας, θα την πει ολόκληρη, κι ούτε θα προσθέσει κάτι που δεν είναι αληθινό γεγονός. Το έβαλαν αυτό, διότι μπορεί κάποιος να πει μέρος της αλήθειας, και κάποιος να πει μεν όλη την αλήθεια αλλά να προσθέσει και κάτι ψέμα που θα παραλλάξει την γενική εικόνα.
Ο όρκος στα ελληνικά δικαστήρια είναι πολύ πιο απλός: ορκίζομαι να πω την αλήθεια…
Αλλά υπάρχουν και πολλές παραλλαγές: πολλές φορές βαριέται ο δικαστής να κάνει όλη τη διαδικασία, και μονολογεί στα γρήγορα: ορκίζεστε να πείτε την αλήθεια, ορκίζομαι , και απάντα απλά ο μάρτυρας: ορκίζομαι, και ξεκινάνε, χωρίς ευαγγέλια, χωρίς πολλά λόγια.
Άλλες φορές του λέει: το χέρι σας στο ευαγγέλιο, ορκίζεστε να πείτε την αλήθεια, το ακουμπάει ο μάρτυρας χωρίς καν να μιλήσει και ξεκινάνε τις ερωτήσεις.
Άλλες φορές του λέει, την δεξιά σας στο ευαγγέλιο, (κι αυτό παράνομο, μπορεί να βάλει το αριστερό, ή να είναι αριστερός, ή να μην έχει δεξί χέρι)
Άλλες φορές δεν ρωτάει καν ο δικαστής για όρκο, απλώς ρωτάει τον μάρτυρα τι είδε, τι άκουσε.
Παρόμοια με τον όρκο ενώπιον του δικαστηρίου είναι και η ένορκη κατάθεση που δίνεις σε Αστυνομικό Τμήμα ή σε Δικαστή αν σε καλέσουν στα γραφεία τους. Σε ρωτάνε διάφορα, απαντάς, και μετά σου δίνουν ένα χαρτί που λέει λίγο πριν το τέλος πως: αφού ορκίστηκα στο ιερό ευαγγέλιο αποδέχομαι πως είναι σωστά όσα είπα, κλπ. Η πλάκα είναι πως δεν σου δίνουν κάν ευαγγέλιο, ούτε σε ρωτάνε καν τι θρησκεία είσαι, απλώς σε βάζουν να υπογράψεις.
Όλα αυτά είναι παράνομα, διότι:
Το σωστό, βάσει αποφάσεως του Συμβουλίου Επικρατείας εδώ και πολλά-πολλά χρόνια είναι να ρωτάει ο Δικαστής:
---πώς θέλετε να ορκιστείτε: στην τιμή σας?, (πολιτικό όρκο) ή θρησκευτικό?.
Απαντά ένα από τα δύο ο μάρτυρας ,και
αν πει πολιτικό του λέει να πει:
--ορκίζομαι στην τιμή και την υπόληψή μου να πω την αλήθεια.
Αν πει θρησκευτικό τον ξαναρωτά:
--σε ποια θρησκεία ανήκετε?. Και πρέπει να πει ο μάρτυρας μια αναγνωρισμένη θρησκεία:
π.χ. Χριστιανισμό, Μουσουλμανισμό, Ιουδαϊσμό, (κι αν ίσως υπάρχουν κι άλλες στη Ελλάδα αναγνωρισμένες από το κράτος), και αναλόγως ορκίζεται στο ευαγγέλιο (που βρίσκεται πάντα σε ειδική θέση εμπρός στο σκαμνί), ή στο Κοράνι (που θα του φέρει ο υπάλληλος και αμέσως μετά θα το ξαναπάρει) , ή ποιος ξέρει σε τι θα ορκιστεί αν πει πως πιστεύει στον Εβραϊσμό. Ίσως να του φέρουν σχέτη την παλαιά Διαθήκη…
Πολλή φασαρία, και π ο λ λ ή π α ρ α ν ο μ ί α για το τίποτα:
--Η θρησκεία είναι προσωπικό θέμα του καθενός, είναι μυστικό, δεν αφορά κανέναν άλλον και δεν αφορά ,βεβαίως, τα δικαστήρια. Τον δικαστή τον ενδιαφέρει μόνο να πει –όσο γίνεται- ο μάρτυρας την αλήθεια για να μπορέσει να δικάσει ορθά. Γι αυτό θεσπίστηκε ο όρκος στα δικαστήρια, όχι για να μπλέκουν τις θρησκείες.
Θρησκεία μπορεί να αλλάξει ο καθένας κάθε δευτερόλεπτο, άραγε κακώς και παρανόμως την αναγράφουν στις ταυτότητες. Παράνομο επίσης που δίνουν θρήσκευμα σε μικρά παιδιά, χωρίς να μυηθούν πρώτα στην όποια θρησκεία επιλέξουν.
Άλλη παρανομία είναι πως σου επιτρέπουν να ορκιστείς μόνο στις 3 ή 4 αναγνωρισμένες θρησκείες. Δηλαδή έμμεσα σου απαγορεύουν να είσαι άλλη θρησκεία. Παράνομο και αντισυνταγματικό, αφού αντιτίθεται στη ανεξιθρησκεία.
Παράνομο και ανθελληνικό και αντισυνταγματικό και τρελό είναι –επίσης- να μην είναι αναγνωρισμένη στην Ελλάδα η αρχαία ελληνική θρησκεία- (=φιλοσοφία) των 12 θεών, που πάνω σ αυτήν στηρίχτηκε όλη η πρόοδος των αρχαίων, όλες οι επιστήμες, και όλος ο σύγχρονος κόσμος γενικά. Είναι τρελό η πιο ανώτερη θρησκεία να είναι παράνομη στην χώρα που τη γέννησε. Απορούμε πως δεν έχει ρίξει ακόμα κεραυνό ο Δίας για να τους κάψει. Προφανώς δεν υπάρχει, ή έχει κάποιο άλλο σχέδιο…
Εν τέλει ο δικαστικός όρκος είναι παράνομος από νομική άποψη. Θα έπρεπε να λέει ο δικαστής στον μάρτυρα πως υποχρεούστε από το νόμο να πείτε την αλήθεια. (και εννοεί: αλλιώς θα δικαστείτε για ψευδορκία) Αλλά ούτε κι αυτό χρειάζεται, διότι είναι αυτονόητο. Άλλωστε, όπως ξέρουμε όλοι, άγνοια νόμου δεν επιτρέπεται.
ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ ΟΡΚΟΣ
Ο θρησκευτικός όρκος –κατά λέξιν- είναι αυτός που δίνουν οι ιερείς στην χειροτονία τους, οι μοναχοί –επίσης- όταν ‘καρούν’ μοναχοί. (και δεν επιτρέπεται θεωρητικά να φύγουν, τους έχουν για πάντα ‘δεμένους’)
Ένα είδος όρκου είναι και ο θρησκευτικός γάμος. (αλλά και ο πολιτικός). Σε ρωτάει αν την αγαπάς, την ρωτάει, σε ξαναρωτάει, κλπ, πολλά τυπικά, κλπ, είναι σαν να ορκίζεσαι, είναι κι αυτός λάθος, γι αυτό χωρίζουν τα ζευγάρια. Ένα ζευγάρι αν πραγματικά αγαπιούνται δεν δέχονται να τους ανακρίνουν, ούτε και το κάνουν θέμα, το έχουν –κάπως- σαν μυστικό.
Θρησκευτικός όρκος ονομάζεται επίσης ο όρκος που έδιναν παλαιότερα (ή και σήμερα!) οι ιερείς στα δικαστήρια: ορκίζομαι στην ιερωσύνη μου. Δηλαδή ορκίζονταν διαφορετικά από τους άλλους πολίτες. Σου λέει : ‘αφού παπάς είναι, ας μην τον πιέσουμε να ορκιστεί στο ευαγγέλιο σαν τους άλλους τους αμαρτωλούς, είναι αυτονόητο, άμα λένε ψέματα κι οι παπάδες, να πάμε να πινηγούμε’.
-----Αλλά εμείς τώρα εξετάζουμε πώς προήλθε και αν είναι σωστός ο όρκος που δίνουμε ακουμπώντας το χέρι μας σε ένα θρησκευτικό βιβλίο.
Αν πρόκειται για το Κοράνι ή την Παλαιά Διαθήκη, εκεί ο όρκος είναι αυστηρός και απαραβίαστος. Αν πεις ψέματα είσαι ‘εις θάνατον’!. Αυτό διατάζουν οι 2 από τις 10 εντολές: ου ψευδομαρτυρήσεις, και ού πεις το όνομα του Κυριού επί ματαίω,= μην ορκιστείς στο θεό ψέμματα. Αν –λοιπόν- κάποιος είναι εβραίος ή μουσουλμάνος ή ιεχωβάς, κλπ, βεβαίως εθελοντικά μπορεί να διαλέξει να ορκιστεί και να πει όλη την αλήθεια ώστε αφ ενός να μην του πάρουν το κεφάλι, αλλά και να έχει ήσυχη τη συνείδησή του, και να πάει και στον παράδεισο.
Αλλά αν είναι χριστιανός τι γίνεται? Πώς πρέπει να ορκιστεί ένας χριστιανός, τη στιγμή που στο ευαγγέλιο ρητά και κατηγορηματικά, ο ίδιος ο Χριστός μας λέει ν α μ η ν ο ρ κ ι ζ ό μ α σ τ ε , αλλά να λέμε το: ναι ‘ναι’ και το: όχι ‘όχι’
(κατά Ματθαίον, 5 κεφάλαιο, στίχοι 33 έως και 37 )
Ο χριστιανός –λοιπόν-, ο σωστός χριστιανός, δεν ορκίζεται ούτε στο ευαγγέλιο!!!. Ορκίζεται στο λόγο της τιμής του, αλλά ούτε και αυτό. Ο σωστός χριστιανός λέει μόνο την αλήθεια, το ναι ‘ναι’ και το όχι ‘όχι’, Αλλά, και πάλι παίρνει ‘νερό’ κι αυτό. Διότι πιο πάνω κι απ την αλήθεια υπάρχει η δικαιοσύνη, το δίκαιο, το σωστό. Δηλαδή υπάρχουν περιπτώσεις που πρέπει να πούμε ψέμα, που πρέπει ακόμα και να ορκιστούμε ψέμα.
Ας αναφέρουμε ένα παράδειγμα:
Πάνε 2 φίλοι σε αραβική χώρα, και ο ένας κλέβει κάτι μικρό, κάτι απλό, ένα μήλο, ένα ευρώ. Ή το κλέβει από απροσεξία ή επίτηδες. Και τον πιάνουν και τον δικάζουν και πρόκειται να του κόψουν το χέρι. Και πάνε το φίλο του στο δικαστήριο για μάρτυρα. Κανονικά ο μάρτυρας πρέπει να πει την αλήθεια, πως ο άλλος έκλεψε το 1 ευρώ, και να του κόψουν το χέρι. Όμως το σωστό , η απλή λογική λέει πως πρέπει να πει, να ορκιστεί κι όλας πως δεν έκλεψε, γιατί ο νόμος είναι παράνομος, είναι τρελός.
Για το παραπάνω παράδειγμα είχε ερωτηθεί ένας μάρτυρας του Ιεχωβά : πως θ αντιδρούσε? (διότι αυτοί παινεύονται πως δεν λένε ψέματα.) Και είπε: θα έλεγα: ναι, το έκλεψε. Δεν φταίω εγώ, φταίει ο λάθος Νόμος!.
Είναι ντροπής, άνθρωποι που δίνουν τέτοια απάντηση να έχουν τα δικαιώματα του πολίτη, το εκλέγειν και το εκλέγεσθαι, είναι ντροπή επίσης να κατοικούν στη Ελλάδα τέτοιοι ηλίθιοι άνθρωποι. Και είναι πάρα πολλοί, περίπου οι μισοί Έλληνες. Δεν είναι μόνον οι πιστοί αυτής της αίρεσης.
Ο όρκος είναι παράνομος, λοιπόν, και από θρησκευτική, εννοούμε από χριστιανική άποψη.
Αλλά υπάρχουν –δυστυχώς- και άλλοι πολλοί όρκοι…
ΙΑΤΡΙΚΟΣ ΟΡΚΟΣ
Ο Όρκος του Ιπποκράτη, που εξακολουθεί και σήμερα να τηρείται στις μισές χώρες της γης, είναι σημαντικός και τιμή για την Ελλάδα. Θα μπορούσαμε να τον δεχθούμε, αυτόν μόνο από τους άλλους όρκους. Αλλά και πάλι, είναι τόσο ιερό το λειτούργημα του Γιατρού, πολύ ανώτερο από όλων των άλλων που κι αυτοί ορκίζονται, που λόγω της τόσης ιερότητας είναι περιττός κι αυτός ο όρκος. Γιατρός που δεν κάνει καλά τη δουλειά του, που παίρνει φακελάκι και εκβιάζει τους ασθενείς, ας μην είναι καν γιατρός…
ΟΡΚΟΜΩΣΙΑ
Παρόμοιο με τον όρκο είναι η τελετή της ορκωμοσίας: στρατός, πανεπιστήμια, δημόσιοι υπάλληλοι, κρατικοί λειτουργοί..
Στο στρατό --Είναι λάθος να μπλέκεται η θρησκεία με το στρατό. Μπορεί να υπάρχουν άθεοι, άθρησκοι ή και αλλόθρησκοι Έλληνες στρατιώτες, και επειδή στο στρατό δεν υπάρχει δημοκρατία υφίστανται πίεση ψυχολογική, (μπούλιγκ), να πάνε για ορκωμοσία. Θεωρητικά έχουν δικαίωμα να αρνηθούν , να παρασταθούν πιο δίπλα στην τελετή, ή να ορκιστούν με άλλο είδος όρκου, αλλά κι αυτό είναι bulling, είναι εν τέλει παράνομο.
φοιτητές --Είναι για γέλια να βλέπεις τους νέους φοιτητές που τελείωσαν μια σχολή, κλπ, να φοράνε την κόκκινη ζακέτα, να σηκώνουν τα χέρι με τα 3 δάκτυλα ενωμένα και να επαναλαμβάνουν τον όρκο. Ωστόσο εδώ η στιγμή είναι συγκινητική, έχει χαλάσει εκατομμύρια, ελπίζει σε καλή δουλειά, σε σταδιοδρομία γενικότερα, έχουν έρθει οι δικοί του αν τον καμαρώσουν , κλπ. κλπ.
δημόσιοι υπάλληλοι -- Καμαρώνουν όταν ορκίζονται, βρήκαν καλή δουλειά, ελπίζουν να μην τους απολύσουν, αυτό συμβολίζει γι αυτούς ο όρκος. Όμως ο νομοθέτης τον θέσπισε απλώς για να τους φοβερίσει να μην κλέψουν το δημόσιο , ή έστω να κλέψουν λιγότερο…
Βουλευτές- Πρόεδρος Δημοκρατίας
Είναι καραγκιοζιλίκι, να μπαίνουν μέσα στο ναό της Δημοκρατίας, στη Βουλή, 5-10 παπάδες, να ψέλνουν, με θυμιατά, ιερά βιβλία, κλπ και να ορκίζουν τους βουλευτές, είναι καθαρή τρέλα.. Ας σημειώσουμε πως στο Σύνταγμα δεν λέει να πάνε παπάδες στη Βουλή, θα μπορούσε να τους ορκίσει ο Πρόεδρος. Και θα έπρεπε να τους ορκίσει –βεβαίως- στο Σύνταγμα, όχι στο ευαγγέλιο!!!.
Για τους αλλόθρησκους βουλευτές (Μουσουλμάνους της Θράκης) ο νόμος προβλέπει άλλο όρκο. Μήπως έρθει ο Ιμάμης? Μήπως κάνουμε τζαμί τη Βουλή?
Για τον Πρόεδρο Δημοκρατίας ο όρκος που προβλέπει το Σύνταγμα είναι αντισυνταγματικός. Διότι τον υποχρεώνει να ορκιστεί στο όνομα της αγίας τριάδας, ενώ μπορεί να είναι άλλης θρησκείας, ή άθρησκος. Αν και κανονικά θα έπρεπε ό,τι και να πιστεύει ,να δηλώνει άθρησκος, για να ενώνει το λαό. Ή καλύτερα θα έπρεπε να πιστεύει στο δωδεκα-άθεο , πράγμα αυτονόητο για έναν που έχει την τιμή να λάβει αυτή τη θέση…
Αλλά ποιός είπε πως και οι αρχαίοι ήτανε τέλειοι? Είχαν κι αυτοί όρκους και μάλιστα βαρείς: οὐ καταισχυνῶ ὅπλα τά ἱερά= δεν θα ντροπιάσω τα ιερά όπλα…
Ξεαχάσαμε τους ψευδομάρτυρες:
Ένα επάγγελμα που περνά κι αυτό κρίση. Πήγαιναν πρωΐ-πρωΐ στα δικαστήρια, τους ψάρευαν οι δικηγόροι, τους έλεγαν τι θα πουν στη δίκη, τους ήξεραν οι δικαστές αλλά δεν μπορούσαν να τους τιμωρήσουν, δεν μπορούσαν να αποδείξουν το ψέμα τους , κορόιδευαν όλοι μαζί το ευαγγέλιο.
Κι όμως , έκαναν όλοι αυτοί , εν αγνοία τους αντίσταση στο λάθος νόμο, στον λάθος όρκο!
--πώς πρέπει να ήταν ο όρκος.
Ο όρκος θα έπρεπε να ήταν κάπως σαν το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος. Που λέει πως: το σύνταγμα ,(δηλαδή όλοι οι νόμοι) έχουν αφεθεί στον πατριωτισμό των Ελλήνων που έχουν δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να τους τηρήσουν εφαρμόζοντας κάθε τρόπο αντίστασης γι όποιον τους καταλύει με τη βία.
Δηλαδή αν κάποιος δεν εφαρμόζει τους νόμους, το νόμιμο, το σωστό, είμαστε υποχρεωμένοι εμείς, ο καθένας, να αντιδράσουμε σ αυτόν ακόμα και με βία. Δηλαδή, στην περίπτωσή μας, σε όσα παράνομα συμβαίνουν με τους όρκους, πρέπει να αντιδράσουμε για να εφαρμοστεί το σωστό. Αυτό κάνουμε εμείς σήμερα , και μάλιστα δεν ασκήσαμε καθόλου βία.
Ας πούμε λοιπόν πως πρέπει να είναι ο όρκος:
--θα πω την αλήθεια, εκτός κι αν υπάρχει κάποιος λόγος ανώτερος για να υπερασπιστώ το δίκαιο.
Ή καλύτερα σχέτο: θα υπερασπιστώ το δίκαιο.
Το νόημα του ‘όρκου’ αυτού είναι, πως ναι μεν χοντρικά πρέπει να λέμε την αλήθεια, -ειδικά στο δικαστήριο-, αλλά είναι και φορές που πρέπει να λέμε πειστικά το ψέμα για να υπερασπίσουμε το δίκαιο, όταν ο νόμος είναι λάθος.
Τόσο απλά. Αυτή είναι η αλήθεια.
--μόνο ο ερωτικός όρκος έχει κάποιο νόημα, δεν είναι παράνομος, κι αυτό γιατί τον αποφασίζουν από μόνοι τους και τον λένε 2 ενήλικες από κοινού, δεν υπάρχει καμία πίεση άλλων, δεν αφορά κανέναν άλλο άνθρωπο.
Και για έναν δεύτερο λόγο, γιατί εκ των πραγμάτων κρατάει λίγο…
Ε Π Ι Λ Ο Γ Ο Σ
Ο όρκος είναι παράνομος και ανήθικος. Είναι εκ του πονηρού, όπως μας λέει ο Χριστός στο Ευαγγέλιο. Πρέπει όλοι μας να το ξέρουμε και να το πούμε και σε άλλους.
Όμως, όσο κακό είναι να ορκιζόμαστε και να βάζουμε τον άλλο να ορκίζεται πιέζοντάς τον, άλλο τόσο κακό είναι να μην κρατάμε το λόγο μας. Μεγάλη η διαφορά της λέξης ‘λόγος’ και ‘όρκος’. Άξιον εστί: να τηρούμε το λόγο μας, την υπόσχεση μας, να έχουμε μπέσα, να είμαι αξιόπιστοι.
antonios.antonopouloskyparissia