Το φανταζόμουν ότι θα έρθει κάποτε. Τώρα, το βλέπω». Μ΄ αυτά τα λόγια, ο Ανδρέας Παπανδρέου περιέγραφε, 20 χρόνια πριν, όσα σήμερα βιώνουμε ως εφιάλτη.
Ήταν Οκτώβριος του 1995, μετά από μια Σύνοδο Κορυφής στις Κάννες, όταν στο «κύκνειο άσμα» του (μετά από λίγες μέρες εισήχθη στο Ωνάσειο), ο ιδρυτής του ΠαΣοΚ προέλεγε, ουσιαστικά ότι θα ακολουθούσε.
Με την οξυδέρκεια που τον διέκρινε, προέβλεψε με μαθητική ακρίβεια, τη μετατροπή της Ευρωπαϊκής Ένωσης (πρώην ΕΟΚ) σε αυτό που βλέπουμε σήμερα:
Από μία συνομοσπονδιακή, κατά κάποιο τρόπο, ένωση αλληλέγγυων κρατών-μελών, θεσμικά ισοδύναμων, με σχετική αυτονομία και διατήρηση των ιδιαίτερων χαρακτηριστικών κάθε έθνους-κράτους, αλλά και με στοιχεία κοινωνικής, αναδιανεμητικής πολιτικής και διάχυσης του παραγόμενου πλούτου, σ’ ένα κατ’ ουσία, «πολυεθνικό όμιλο», με κυρίαρχο ρόλο και λόγο, μιάς απρόσωπης, έξω από κάθε λαϊκή νομιμοποίηση, γραφειοκρατικής ελίτ, όπου τα κράτη-μέλη εκχωρούν ολοένα και περισσότερα τμήματα εθνικής κυριαρχίας, κάθε έννοια κοινωνικής δικαιοσύνης έχει «εξαερωθεί», ύστερα από τις πολιτικές εξοντωτικής λιτότητας και ο πλούτος συσσωρεύεται στα χέρια ελάχιστων «ραντιέρηδων».
