Όμως ας δούμε τι ισχύει σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες: Το κυνήγι σε κάθε περιφέρεια ελέγχει μια επιτροπή η οποία ονομάζεται τοπική επιτροπή διαχείρισης κυνηγίου και αποτελείτε από κρατικούς υπαλλήλους αλλά και από κυνηγούς. Η διάρκεια της κυνηγετικής περιόδου είναι σχεδόν ολόκληρο το έτος με συγκεκριμένο όμως διάστημα για κάθε επιτρεπόμενο είδος. Τα όπλα που επιτρέπονται είναι ημιαυτόματα (καραμπίνες) και η χρήση των φυσιγγίων με ατσάλινα σκάγια, καθώς και τα ραβδωτά όπλα τα οποία να σημειώσουμε ότι σφραγίζονται κάθε χρόνο αφού βέβαια πρώτα ο κάτοχός τους περάσει από ένα τεστ σκοπευτικής ικανότητας. Το κυνήγι σε πολλές περιοχές της Ευρώπης προχωρά παράλληλα με τη διατήρηση και βελτίωση των υγροτόπων. Πολλοί υγρότοποι, ανήκουν σε ένα κυνηγετικό σύλλογο, οπότε υπάρχει στενή σχέση μεταξύ του κυνηγού και της «περιοχής του». Αυτή η σχέση δίνει ένα ισχυρό κίνητρο στους κυνηγούς ώστε να προστατεύουν και να ενισχύουν ακόμα πιο πολύ την σχέση με το περιβάλλον. Το 8% περίπου του πληθυσμού στην Ευρώπη είναι κυνηγοί.
Οι μελέτες δείχνουν ότι οι κυνηγοί δημιουργούν πολλαπλά οφέλη: α) οικολογικά στον τομέα της διαχείρισης των οικοτόπων, β) κοινωνικά οφέλη στα πλαίσια της περιβαλλοντικής ευθύνης, γ) οικονομικά, ξοδεύοντας περίπου 20 δις κατ’ έτος για το κυνήγι στην Ευρώπη. Αν και κάποιοι αδυνατούν να αντιληφθούν τα οφέλη, το κυνήγι αποτελεί μια δραστηριότητα που ενισχύει τον φυσικό πλούτο. Θα πρέπει οι εθνικές κυβερνήσεις να εφαρμόσουν ένα πλαίσιο σε συνεργία με την Ευρωπαϊκή Ένωση για το κυνήγι και το πώς το κυνήγι μπορεί να συμβάλει καλύτερα στη διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος Ο Πρόεδρος του Κυνηγετικού Συλλόγου Ζαχάρως Χρήστος Πλιάγκος