Γιορτάζει σήμερα η πατρίδα μας, γιορτάζουν οι Έλληνες σε κάθε γωνιά της Γης, την επέτειο της Ελληνικής Επανάστασης της 25ης Μαρτίου 1821, το ξεκίνημα του επικού απελευθερωτικού αγώνα του Λαού μας, που έδιωξε τους Τούρκους από τον τόπο μας. Μέσα στην ομορφιά της ανοιξιάτικης φύσης, η ημέρα αυτή του Ευαγγελισμού της Παναγίας, ημέρα χαράς και ελπίδας για τη σωτηρία του ανθρώπου, είναι για μας η βάση, το θεμέλιο, το ξεκίνημα της Νεώτερης Ιστορίας μας. Γιατί οδήγησε στην ίδρυση του Ελληνικού κράτους, ενώ μέχρι τότε η Ελλάδα ήτανε όπως λέει ο Μακρυγιάννης «χαμένη και σβησμένη από τον κατάλογο των Εθνών»..... Τα συγκλονιστικά επεισόδια του αγώνα του 1821, που μας αφήνουν ακόμα άφωνους, εμψύχωναν πάντα τις νεώτερες γενιές κάθε φορά που χρειάστηκε να αγωνιστούν για την Ελλάδα. Και για την Ευρώπη ήτανε σπουδαίο πολιτικό γεγονός η Ελληνική Επανάσταση του 1821. Στην αρχή όλες οι μεγάλες δυνάμεις την πολέμησαν. Ήθελαν να διατηρηθεί το τεράστιο Οθωμανικό Κράτος, γιατί αυτό εξυπηρετούσε καλύτερα τα οικονομικά και πολιτικά τους συμφέροντα. Κανείς δεν ήθελε τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα των λαών. Κανείς δεν ήθελε μια ελεύθερη και ισχυρή Ελλάδα. Αλλά το πείσμα και η αυτοθυσία των αγωνιστών του ’21, ο τιτάνιος αγώνας τους, η δύναμη τους, οι επιτυχίες τους, συγκίνησαν πρώτα τους λαούς της Ευρώπης και ενέπνευσαν το κίνημα του Φιλελληνισμού. Οι Φιλέλληνες, που συγκινούνται από το δίκιο των Ελλήνων και τα ιδανικά της Επανάστασης αγωνίζονται στο πλευρό των Ελλήνων. Και ο αγώνας συνεχίστηκε, σκληρός και αδυσώπητος μέχρι το τέλος. Ακόμα και όταν η Επανάσταση σπαράσσεται από τους εμφυλίους πολέμους για την κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας, ο απλός Έλληνας, ο χωριάτης, εξακολουθεί να πολεμάει τον τούρκο, δεν προσκυνάει, δεν το βάζει κάτω, αντέχει, ακόμα και όταν βρίσκεται στα όρια του αφανισμού. Η αντοχή αυτή ήτανε που ανέτρεψε τις αποφάσεις της Ιεράς Συμμαχίας και έκανε τις κυβερνήσεις των Μεγάλων Δυνάμεων να αλλάξουν στάση και να υποστηρίξουν τελικά τον αγώνα του Ελληνικού Λαού. Και αυτή η αλλαγή στάσης είχε μεγάλη σημασία για όλη την Ευρώπη, γιατί χτυπήθηκε το καθεστώς του Μέττερνιχ και άλλαξε η πολιτική της Ευρώπης απέναντι στους αγωνιζόμενους λαούς, δηλαδή σήμανε θρίαμβο της Αρχής των Εθνοτήτων. Δεν ήρθε από μόνη της, ούτε ξαφνικά, η Επανάσταση. Ήτανε το κορυφαίο γεγονός σε μια σειρά από εξεγέρσεις των αρματολών και των κλεφτών που ξέσπαγαν κάθε τόσο σε όλα τα χρόνια της σκλαβιάς. Παρόλο που οι εξεγέρσεις αυτές πνιγόντουσαν στο αίμα, κρατούσαν ζωντανή την Εθνική Συνείδηση και τη λαχτάρα για ελευθερία. Πολύ μεγάλος, ανεκτίμητος ήταν και ο ρόλος της Εκκλησίας, που βοήθησε στη διατήρηση της γλώσσας και της εθνικής υπόστασης των σκλαβωμένων. Από το τέλος του 18ου Αιώνα, ο υπόδουλος ελληνικός λαός, παρουσιάζει μεγάλη πρόοδο σε όλους τους τομείς. Και πρώτα-πρώτα στην Οικονομία. Η ικανότητα των Ελλήνων εμπόρων και ναυτικών και οι ευνοϊκοί όροι εργασίας που καθιερώθηκαν από το 1774 και μετά, έδωσαν μεγάλη ανάπτυξη στο Εμπόριο και στη Ναυτιλία, γιατί παρουσιάστηκαν πολλές ευκαιρίες με τη Γαλλική Επανάσταση και τους πολέμους του Ναπολέοντα. Η οικονομική ανάπτυξη, έφερε πλούτο και αυτοπεποίθηση, πολιτική συνείδηση και ηθικό φρόνημα. Δεν τους έπρεπε άλλο η σκλαβιά. Αναπτύχθηκε η παιδεία του Έθνους, ιδρύθηκαν σχολεία, εκδόθηκαν πολλά ελληνικά βιβλία και οι μορφωμένοι Έλληνες στο εξωτερικό (οι Μεγάλοι δάσκαλοι του Γένους), άρχισαν να προετοιμάζουν την ιδέα της Επανάστασης. Αυτό ολοκληρώθηκε με την Φιλική Εταιρεία, που ίδρυσαν τρεις έλληνες πατριώτες το Σεπτέμβριο του 1814, οι έμποροι Σκουφάς Τσακάλωφ και Ξάνθος. Η ελληνική Επανάσταση του 1821 δεν ήταν μια τυχαία εξέγερση, ούτε υποκινήθηκε από ξένους, Έγινε όταν ωρίμασαν οι συνθήκες, μετά από προετοιμασία εξήμισυ χρόνων. Γι’ αυτό οι Έλληνες ξεσηκώθηκαν παντού σαν ένας άνθρωπος, γιατί ήξεραν τι ήθελαν και γιατί πολεμούσαν. Γι αυτό δεν υπολόγισαν την αριθμητική υπεροχή του αντιπάλου. Οι αδυναμίες που φάνηκαν αργότερα ήτανε εκεί που δεν είχε γίνει προετοιμασία: - Στο στρατιωτικό τομέα ( δεν υπήρχε οργανωμένος στρατός) - Στον πολιτικό τομέα(δεν υπήρχε διαμορφωμένη αντίληψη για την πολιτική που θα ακολουθούσε το νέο κράτος). Αυτά, μαζί με τις φιλοδοξίες των διάφορων αρχηγών και τις υποκινήσεις των ξένων συμφερόντων οδήγησαν σε δυο εμφύλιες συγκρούσεις, το Φθινόπωρο του 1823 και τον Ιούλιο του 1824 μέχρι το Γενάρη του 1825 όπου έχουμε τα θλιβερά γεγονότα να πολεμάνε οι Έλληνες μεταξύ τους (τα κυβερνητικά στρατεύματα με τους καπεταναίους) και ο Ιμπραήμ να αλωνίζει την Πελοπόννησο, χωρίς να έρχονται οι οπλαρχηγοί της Στερεάς Ελλάδας να βοηθήσουν. Εδώ θα πρέπει να πούμε πάλι ότι ο απλός λαός παρέμεινε ενωμένος και συνέχισε να αντιστέκεται και να μην προσκυνάει. Αυτή η αδάμαστη στάση, αυτό το αδάμαστο φρόνημα έφερε τελικά και την ελευθερία. Εδώ μας έρχονται στο νου τα λόγια του Μακρυγιάννη: «Τούτη την πατρίδα τη έχουμε όλοι μαζί και σοφοί και αμαθείς και πλούσιοι και φτωχοί και πολιτικοί και στρατιωτικοί και οι πλέον μικρότεροι άνθρωποι. Όσοι αγωνιστήκαμεν, αναλόγως ο καθείς έχομεν να ζήσωμεν εδώ. Το λοιπόν, δουλέψαμε όλοι μαζί, να τη φυλάμε και όλοι μαζί και να μην λέγει ούτε ο δυνατός «εγώ», ούτε ο αδύνατος. Ξέρετε πότε να λέγει ο καθείς «εγώ»; Όταν αγωνιστεί μόνος του και φκιάσει ή χαλάσει, να λέγει «εγώ». Όταν όμως αγωνίζονται πολλοί και φκιάνουν, τότε να λένε «εμείς». Είμαστε στο «εμείς» και όχι στο «εγώ». Και στο εξής να μάθομε γνώση, αν θέλομε να φκιάσομε χωριό, να ζήσωμε όλοι μαζί». Θα ήθελα να πω και λίγα λόγια για τα γεγονότα που έζησε η περιοχή μας στην Επανάσταση. Το κάστρο της Κυπαρισσίας, που τότε τη λέγανε Αρκαδιά, έπεσε τελευταίο στα χέρια των Τούρκων, 7 χρόνια μετά από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, δηλαδή στα 1460. Μάλιστα για να το πάρει, ήρθε ο ίδιος ο Μωάμεθ ο Πορθητής από τη Πόλη. Τότε έπιασε και 10.000 κατοίκους αιχμάλωτους και τους έστειλε στην Πόλη. Η περιοχή μας βρισκόταν σε εξαθλίωση στα χρόνια του 21. Όμως υπήρχαν πολλοί οπλαρχηγοί στα γύρω βουνά, όπως οι Μάρκος και Αλέξης Ντάρας, οι Νικολαίοι, οι Δημαίοι, και οι Γρηγοριάδης, Παπατσωρης, , Ντούφας Αναστασόπουλος και άλλοι. Αναφέρονται και γυναίκες με μεγάλη γενναιότητα, όπως η Διαμάντω η Αρκαδινή που ήτανε 12 χρόνους στα βουνά στα κλέφτικα ντυμένη. Αναφέρουμε και τους ήρωες Μητροπολίτη Χριστιανουπόλεως Γερμανό και τον Πρωτοσύγκελο Αμβρόσιο Φραντζή, που ήταν μέλη της Φιλικής Εταιρίας και πρωτοστάτησαν στο ξεκίνημα του Αγώνα. Η Ελληνική Επανάσταση αποφασίστηκε στο Ισμαήλι στις 7 Οκτωβρίου του 1820 και επρόκειτο να αρχίσει από την Πελοπόννησο με παρουσία του Αρχηγού της Φιλικής Εταιρείας Αλέξανδρου Υψηλάντη. Ο Υψηλάντης μετά άλλαξε τον τόπο και το χρόνο, αλλά ο Παπαφλέσσας είχε ξεκινήσει για το Μοριά και δεν το ήξερε. Οι λεπτομέρειες είναι συγκλονιστικές, αλλά δεν μπορούμε να τις αναφέρουμε εδώ, έχουν γραφτεί βιβλία ολόκληρα. Θα πούμε πολύ λίγα και χαρακτηριστικά: Στα τέλη του Γενάρη του 1821, στη μυστική συνάντηση στο Αίγιο, οι Προεστοί προσπάθησαν να πείσουν τον Παπαφλέσσα να μην κάνει την Επανάσταση. Δεν του είχαν εμπιστοσύνη, φοβόντουσαν, μήπως χάσουν τα προνόμια τους και τις περιουσίες τους. Αλλά εκείνος τους είπε: