Γράφει η Σοφία Βούλτεψη Υποθέτω ότι κάποιοι απ’ αυτούς – η Κική Δημουλά, για παράδειγμα – θα το έχουν κιόλας μετανιώσει. Θα έχουν καταλάβει ότι χρησιμοποιήθηκαν για να υπογράψουν ένα κείμενο που τελικά αποσκοπεί στην διάσωση αυτών που ούτε διέσωσαν, ούτε διαθέτουν το αναγκαίο φιλότιμο να διασώσουν την πατρίδα – διαφορετικά δεν θα την είχαν καταστρέψει.
Αναφέρομαι στις «32 προσωπικότητες» από τους χώρους των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών, που ξαφνικά «ανησύχησαν».
«Αγανάκτησαν» κι’ αυτοί.
Όλως τυχαίως, αποφάσισαν να παρέμβουν όταν οι πλατείες γέμισαν κόσμο και όταν τα φαινόμενα προπηλακισμού των υπευθύνων για την εθνική προδοσία του χρέους των 340 δις ευρώ, άρχισαν να πολλαπλασιάζονται.
Με ένα βερμπαλιστικό, ηθικολογικό κείμενο, εμφανίσθηκαν να νουθετούν, ένα είδος συμβούλων επιχειρήσεων κι’ αυτοί, ανθρώπους που δεν διαθέτουν νου – διαφορετικά θα τον είχαν χρησιμοποιήσει όταν σκόρπιζαν (με διαφόρους τρόπους) τους πακτωλούς των εθνικών και των κοινοτικών χρημάτων.
Είχαν μείνει άφωνοι επί χρόνια, παρακολουθώντας την καταστροφή.
Δεν είχαν αγανακτήσει όταν οι «προστατευόμενοί» τους έβαζαν τις υπογραφές τους κάτω από ένα κείμενο που καταργούσε την εθνική κυριαρχία, την κρατική ασυλία, την δυνατότητα να δανείζεται η χώρα από όποιον επιθυμεί να την δανείσει.
Δεν είχαν αγανακτήσει όταν είδαν (το έμαθαν, δεν μπορεί) να συρρικνώνονται οι συντάξεις των 700 ευρώ, να κόβονται επιδόματα, να πετιούνται οι άνθρωποι από τις δουλειές τους, να μεταναστεύει η νεολαία.
Τώρα, θυμήθηκαν ότι «η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο».
Τώρα θυμήθηκαν την ανάγκη να διαφυλαχθούν όσα οι Έλληνες με κόπους και θυσίες κέρδισαν.
Τώρα είδαν την ιδιοτέλεια – και όχι όταν διαπίστωσαν (δεν μπορεί, θα το διαπίστωσαν) πως ένα κόμμα κέρδισε την εξουσία γεμίζοντας τον κόσμο ψέματα.
Καλούν τους δειλούς να τολμήσουν. Αλλά δεν μας λένε τι ακριβώς να τολμήσουν να κάνουν.
Τους καλούν να αλλάξουν νοοτροπία, ενώ ξέρουν ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Τους καλούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους, αν και γνωρίζουν ότι ένας άνθρωπος ή διαθέτει αίσθημα ευθύνης ή δεν διαθέτει. Λοβοτομή δεν μπορούμε να του κάνουμε.
Ζητούν από τους αρχιτέκτονες του ψεύδους και της παραπλάνησης, τους μαέστρους της προπαγάνδας, αυτούς που επέμεναν ότι «λεφτά υπάρχουν», να μιλήσουν με ειλικρίνεια στον ελληνικό λαό.
Και το χειρότερο: Αυτοί, μέρος της πνευματικής ελίτ της χώρας, αυτοί που στα έργα τους αναζητούν την λύτρωση μέσω της Κάθαρσης, αυτοί που γνωρίζουν πως το έγκλημα ξεπλένεται μόνο με την τιμωρία, μας καλούν να τα κουκουλώσουμε όλα και να κάνουμε μια καινούργια αρχή, πάνω στα ερείπια της χώρας και με αρχηγούς τους ίδιους που οδήγησαν την πατρίδα στην ανυποληψία.
Λέξη δεν λένε για τους αυτουργούς του εγκλήματος. Θεωρούν μάλιστα πως είναι δίκαιο και ηθικό οι αυτουργοί να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να συνεχίσουν να κυβερνούν το καράβι που οι ίδιοι έριξαν στα βράχια.
Θεωρούν πως ξαφνικά, μόνο και μόνο επειδή τους το ζητούν, οι διεφθαρμένοι θα γίνουν αδιάφθοροι, οι ανίκανοι ικανοί και οι ασυνείδητοι πατριώτες.
Τους καλούν μάλιστα να πράξουν το καθήκον τους. Αλλά δεν μας λένε (οι «32») ποιο είναι αυτό το καθήκον. Να ενώσουν ελαττώματα, ιδιοτέλειες και ανικανότητες; Να βάλουν διάφορα μηδενικά στη σειρά και να τα προσθέσουν;
Γενικά και αόριστα παραθέτουν διάφορα ευχολόγια και κοινότοπες παραδοχές από την αλήστου μνήμης «Ισχυρή Ελλάδα», ενώ γνωρίζουν πως δεν υπάρχει Τραγωδία χωρίς Κάθαρση.
Διαφορετικά, δεν μπορεί, θα έλεγαν άλλα πράγματα. Θα καλούσαν αυτοί, οι αυτόκλητοι προστάτες ενός διεφθαρμένου και ασύδοτου συστήματος, την πολιτική τάξη της χώρας να καταργήσει τώρα το Άρθρο 86 του Συντάγματος, να πετάξει στη θάλασσα τη σαβούρα, να στείλει στο πυρ το εξώτερο τους ασυνείδητους, να αυτοκαθαρθεί.Ούτε καν αυτό ζητούν. Δεν απαιτούν καν να επιστρέψουν τα κλεμμένα – και όσα χάθηκαν στην κακοδιαχείριση, κλεμμένα είναι κι’ αυτά. Τους καλούν απλώς να συμφωνήσουν. Αλλά σε τι πράγμα; Υπάρχει κάτι, υπάρχει κάποια άλλη καταστροφή επί της οποίας μπορούν να συμφωνήσουν;
Αναφέρομαι στις «32 προσωπικότητες» από τους χώρους των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών, που ξαφνικά «ανησύχησαν».
«Αγανάκτησαν» κι’ αυτοί.
Όλως τυχαίως, αποφάσισαν να παρέμβουν όταν οι πλατείες γέμισαν κόσμο και όταν τα φαινόμενα προπηλακισμού των υπευθύνων για την εθνική προδοσία του χρέους των 340 δις ευρώ, άρχισαν να πολλαπλασιάζονται.
Με ένα βερμπαλιστικό, ηθικολογικό κείμενο, εμφανίσθηκαν να νουθετούν, ένα είδος συμβούλων επιχειρήσεων κι’ αυτοί, ανθρώπους που δεν διαθέτουν νου – διαφορετικά θα τον είχαν χρησιμοποιήσει όταν σκόρπιζαν (με διαφόρους τρόπους) τους πακτωλούς των εθνικών και των κοινοτικών χρημάτων.
Είχαν μείνει άφωνοι επί χρόνια, παρακολουθώντας την καταστροφή.
Δεν είχαν αγανακτήσει όταν οι «προστατευόμενοί» τους έβαζαν τις υπογραφές τους κάτω από ένα κείμενο που καταργούσε την εθνική κυριαρχία, την κρατική ασυλία, την δυνατότητα να δανείζεται η χώρα από όποιον επιθυμεί να την δανείσει.
Δεν είχαν αγανακτήσει όταν είδαν (το έμαθαν, δεν μπορεί) να συρρικνώνονται οι συντάξεις των 700 ευρώ, να κόβονται επιδόματα, να πετιούνται οι άνθρωποι από τις δουλειές τους, να μεταναστεύει η νεολαία.
Τώρα, θυμήθηκαν ότι «η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο».
Τώρα θυμήθηκαν την ανάγκη να διαφυλαχθούν όσα οι Έλληνες με κόπους και θυσίες κέρδισαν.
Τώρα είδαν την ιδιοτέλεια – και όχι όταν διαπίστωσαν (δεν μπορεί, θα το διαπίστωσαν) πως ένα κόμμα κέρδισε την εξουσία γεμίζοντας τον κόσμο ψέματα.
Καλούν τους δειλούς να τολμήσουν. Αλλά δεν μας λένε τι ακριβώς να τολμήσουν να κάνουν.
Τους καλούν να αλλάξουν νοοτροπία, ενώ ξέρουν ότι πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Τους καλούν να αναλάβουν τις ευθύνες τους, αν και γνωρίζουν ότι ένας άνθρωπος ή διαθέτει αίσθημα ευθύνης ή δεν διαθέτει. Λοβοτομή δεν μπορούμε να του κάνουμε.
Ζητούν από τους αρχιτέκτονες του ψεύδους και της παραπλάνησης, τους μαέστρους της προπαγάνδας, αυτούς που επέμεναν ότι «λεφτά υπάρχουν», να μιλήσουν με ειλικρίνεια στον ελληνικό λαό.
Και το χειρότερο: Αυτοί, μέρος της πνευματικής ελίτ της χώρας, αυτοί που στα έργα τους αναζητούν την λύτρωση μέσω της Κάθαρσης, αυτοί που γνωρίζουν πως το έγκλημα ξεπλένεται μόνο με την τιμωρία, μας καλούν να τα κουκουλώσουμε όλα και να κάνουμε μια καινούργια αρχή, πάνω στα ερείπια της χώρας και με αρχηγούς τους ίδιους που οδήγησαν την πατρίδα στην ανυποληψία.
Λέξη δεν λένε για τους αυτουργούς του εγκλήματος. Θεωρούν μάλιστα πως είναι δίκαιο και ηθικό οι αυτουργοί να ενώσουν τις δυνάμεις τους και να συνεχίσουν να κυβερνούν το καράβι που οι ίδιοι έριξαν στα βράχια.
Θεωρούν πως ξαφνικά, μόνο και μόνο επειδή τους το ζητούν, οι διεφθαρμένοι θα γίνουν αδιάφθοροι, οι ανίκανοι ικανοί και οι ασυνείδητοι πατριώτες.
Τους καλούν μάλιστα να πράξουν το καθήκον τους. Αλλά δεν μας λένε (οι «32») ποιο είναι αυτό το καθήκον. Να ενώσουν ελαττώματα, ιδιοτέλειες και ανικανότητες; Να βάλουν διάφορα μηδενικά στη σειρά και να τα προσθέσουν;
Γενικά και αόριστα παραθέτουν διάφορα ευχολόγια και κοινότοπες παραδοχές από την αλήστου μνήμης «Ισχυρή Ελλάδα», ενώ γνωρίζουν πως δεν υπάρχει Τραγωδία χωρίς Κάθαρση.
Διαφορετικά, δεν μπορεί, θα έλεγαν άλλα πράγματα. Θα καλούσαν αυτοί, οι αυτόκλητοι προστάτες ενός διεφθαρμένου και ασύδοτου συστήματος, την πολιτική τάξη της χώρας να καταργήσει τώρα το Άρθρο 86 του Συντάγματος, να πετάξει στη θάλασσα τη σαβούρα, να στείλει στο πυρ το εξώτερο τους ασυνείδητους, να αυτοκαθαρθεί.Ούτε καν αυτό ζητούν. Δεν απαιτούν καν να επιστρέψουν τα κλεμμένα – και όσα χάθηκαν στην κακοδιαχείριση, κλεμμένα είναι κι’ αυτά. Τους καλούν απλώς να συμφωνήσουν. Αλλά σε τι πράγμα; Υπάρχει κάτι, υπάρχει κάποια άλλη καταστροφή επί της οποίας μπορούν να συμφωνήσουν;