Ο φωτισμός τις πρώτες μέρες με κερί δωρισμένο από τον πάγκο της Αγίας Φωτεινής. Ύστερα με λάμπα πετρελαίου, το γυαλί έχον ραγισμένο και το φιτίλι πετσάκι ξερό. Το καύσιμο στη ζούλα απ ‘το ρεζερβουάρ του γεωργικού ανελκυστήρα του αδερφού. Σάρακας το κρύο τους παγώνει. Το ξύλο ακριβό, κούτσουρο στα τζάκι δεν καίγεται. Ο άντρας ζεσταίνεται με μια τρύπια χλαίνη του στρατού, η συμβία διπλωμένη με κουβέρτα καμηλό, οι παίδες ντυμένοι με σκουτιά της γειτονιάς. Τούτες τις μέρες της κατάψυξης ευτυχώς που ο ήλιος σκάει μάτι και ζεσταίνει. Όταν όμως ο μπαμπαλής χειμώνας ασπρίσει Τετράζι και Ταύγετο και σκεπάσει με την άσπρη του ταφόπλακα τα χαμηλά, τι θα γίνουν οι έρημοι; Τα χεράκια τους που θα τρέμουν πιο μαραφέτι Στουρναρίσιο θα τα σταματήσει;
Κι αν έρθει ένας Μάρτης μπατίρης από άνθη και χελιδόνες κι ανοίξει τη στρόφιγγα μ’ όλη του την ψύξη, πώς το προζυμάκι τους θα μπορέσει να πλάσσει τη ζωή τους γαλακτερή; Θα ζήσουν; Θα πεθάνουν όπως η γριούλα του παραμυθιού, χωμένοι στο λεβέτι; Αυτή είπε πριτς στον κακό Μάρτη κι αυτός την εκδικήθηκε. Τούτοι οι άγιοι Αντώνιοι σε ποιον είπαν πριτς και τους κόβουν φετούλες την καρδιά; Κι όσο τούτοι σφίγγονται ο ένας πάνω στον άλλο να ζεσταθούν οι Αρλεκίνοι που μας κυβερνούν το χαβά τους. Φόρους κι άλλους φόρους, και το κυνήγι της φτώχειας όνειρο απατηλό. Κι όσο ζεσταθούν τούτοι οι τρωγλοδύτες της χαμοκέλας άλλο τόσο θα ζεσταθούν και οι καταψυγμένοι Έλληνες.